خیلی از ورزشکاران بزرگ دنیا بودند که بعد از پایان ورزش شان وارد مجلس شدند یا حتی ریاست جمهوری را تجربه کردند. مثلا ژرژ وه آ که رئیس جمهور لیبریا شد یا عمران خان رئیس‌جمهور پاکستان.
مثلا مارک ویلموتس یا آندری شوچنکو و داور سوکر هم مجلس را انتخاب کردند یا هاکان شوکور سرشناس با اصالت کردزبان در ترکیه مجلس را هدف گرفت اما اختلافات سیاسی داخلی ترکیه با اردوغان حالا از او یک اپوزیسیون گولنیسم فراری ساخته که مجبور است در آمریکا مسافرکشی کند .
یا حتی خود مارک ویلموتس که دید برای این کار ساخته نشده و برگشته مربیگری کند، اگرچه تجربه ایران نشان داد برای همان کار هم مناسب نیست. درست چون شوچنکو و شوکر که حالا در فوتبال هستند یا ژرژ وه آ که خبر درستی از سرنوشت سیاسی اش نیست.
با این وجود وریا نشان داده در این سال‌های فوتبالش می تواند یک فعال اجتماعی با مشی انتقادی از شرایط روز جامعه ایران باشد و حالا سال‌های پایانی فوتبالش اگر مدرک تحصیلی فوق لیسانس داشته باشد اصلا بعید نیست که مثلا برای مجلس آینده به سادگی مقبول مردم شهرش بیفتد و بتواند اولین فوتبالیستی باشد که در این جایگاه به مجلس می رود. قبلا امیررضا خادم از جمع قهرمانان حضور در مجلس را تجربه کرد اما خیلی زود از این کار منصرف شد و کنار کشید و به ورزش برگشت یا رسول شان مثل علی دبیر، هادی ساعی ، حسین رضازاده و عباس جدیدی به شورای شهر رفتند و تجربیات دور آخرشان چندان موفق نبود و حالا همگی باز به ورزش برگشتند.
وریا که بر خلاف مثلا علی دایی که می گوید پدرم وصیت کرده دور سیاست نروم ، اولین فوتبالیست ایرانی است که اینچنین صریح از علاقه به سیاست گفته اما تاکید کرده برایش این فضا خیلی هم شفاف نیست.
دیدگاه تان را بنویسید