به‌طور کلی، مقامات چینی به سرعت متوجه شدند که با توجه به چالش‌هایی که در برابر حاکمیت حزب کمونیست قرار دارد، نمایش و اثبات کارآمدی نظام سیاسی در برابر بحران کرونا حائز بیشترین اهمیت است. از این رو، ظاهرا طبق معمول ابتدا با پنهان‌کاری و سپس با بسیج همه امکانات تا حداکثر ممکن گام در راه مبارزه با کرونا گذاشتند.
آنها متهمند که طی چند هفته اول کوشیدند وجود ویروس جدید را مخفی کنند. اما آنگاه که مخفی‌کاری دیگر ممکن نشد، با همه امکانات و به‌طور قاطع وارد عمل شدند. در ضمن مقامات دولت مرکزی کوشیدند تا با برکناری بالاترین مقامات استان هوبی که کانون بحران است، به‌طور تلویحی مسوولیت پنهان‌کاری اولیه را بر دوش آنها بگذارند.
یکی از سوالات مهمی که در جریان بحران مطرح است، این است که آیا از این رهگذر موقعیت شی‌جی‌پینگ، رهبر کشور، تقویت خواهد شد یا لطمه خواهد خورد؟ در یک مقطع در پی فوت دکتر لی که ابتدا بیماری را در فضای مجازی به اطلاع همکارانش رسانده و هدف خصومت مسوولان قرار گرفته بود، لطماتی به موقعیت شی جی‌پینگ وارد شد. اما توقف شیوع سریع ویروس در این مدت حداقل تاکنون موجب تقویت او و نظام سیاسی‌اش شده است.
با شدت گرفتن مبارزه با کرونا، شی‌جی‌پینگ نفر دوم کشور یعنی لی ککیانگ را در راس ستاد مبارزه با کرونا قرار داد و خود برای مدتی از دیده‌ها ناپدید شد؛ شاید با این هدف که اگر در کنترل ویروس مشکلی ایجاد شد، او سرزنش نشود. اما روشن بود که با توجه به کنترل او بر همه اهرم‌های قدرت، هر نارسایی نهایتا به حساب او گذاشته می‌شد. مطابق متن سخنرانی شی‌جی‌پینگ مورخ 3 فوریه، او در 7 ژانویه دستورات لازم برای پیشگیری و کنترل ویروس را صادر کرده و ...
در 20 ژانویه از همه کمیته‌های حزبی و دوایر دولتی خواسته تا «ایمنی و سلامت مردم را در راس اولویت‌ها قرار دهند.» و در 22 ژانویه به استان هوبی دستور داده تا «کنترل شدید و جامع بر تردد مردم» اعمال شود. در این سخنرانی مشخص است که او خود مدیریت عالی مبارزه با بیماری را بر عهده دارد. او همچنین تصریح می‌کند که از نظر او تنها داده‌های علمی باید مبنای تلاش برای کنترل ویروس باشد. شی همچنین تاکید کرد که کسانی که در برابر تدابیر بهداشتی مقاومت کنند، کارکنان بهداشتی را مورد تعرض قرار دهند یا کالاهای بهداشتی تقلبی بفروشند دستگیر می‌شوند. وی در این سخنرانی گفت کرونا «یک آزمایش بزرگ برای نظام سیاسی و ظرفیت حکمرانی چین است.»
به این ترتیب، بر اساس دستورات دولت، نیمی از جمعیت چین یعنی بیش از 780 میلیون نفر از اواخر ژانویه به‌تدریج یا ملزم به ماندن در خانه شدند، یا شهرهای‌شان تحت قرنطینه کامل قرار گرفت یا با محدودیت‌های مسافرتی به درجات متفاوت در سراسر کشور روبه‌رو شدند.
به دستور دولت مرکزی استان هوبی از اواسط ژانویه تحت قرنطینه شدید قرار گرفت. شدیدترین تدابیر در چهار شهر بزرگ استان هوبی، یعنی مرکز بحران، اعمال شده است. تمام مجتمع‌های مسکونی توسط پلیس بسته شدند و ورود و خروج از آنها جز در موارد استثنایی ممنوع شد الا یکی دو بار در هفته برای خرید از کمیته‌های محله. تمام جاده‌ها در استان و اکثر خیابان‌های اصلی در این چهار شهر بر روی همه خودروهای غیر اورژانسی بسته شد. مقامات بهداشتی برای شناخت مبتلایان به خانه‌ها مراجعه کردند و همه علامت‌دارها قانونا ملزم به مطلع کردن مراکز بهداشتی شدند و کسانی که با آنها در تماس بوده‌اند، کنترل شدند. کارخانه‌ها تعطیل شدند و بازگشایی آنها موکول به مجوز از سوی مقامات بهداشتی شد.
مقامات چینی در حالی تردیدی در توقف اقتصاد چین به خود راه ندادند که نه تنها زندگی حدود 1.5 میلیارد مردم چین بلکه زندگی میلیاردها نفر در دیگر کشورها نیز به اقتصاد چین گره خورده و تدابیر اتخاذ شده می‌تواند موجب بروز رکود جهانی دیگری شود که نشانه‌هایی از آن پیدا است.
در واکنش به شبکه‌های مجازی،بررسی‌هایی در مورد واکنش به موقع مقامات استانی و اینکه آیا تلاشی از سوی آنها برای مخفی کردن بیماری انجام شده یا خیر صورت گرفت. شماری از مقامات استان برکنار شدند و به شماری تکلیف شد که استعفا دهند. دولت مرکزی به گونه‌ای برخورد کرد که اگر مخفی‌کاری صورت گرفته از جانب مقامات استانی بوده و پکن تقریبا همزمان با رسانه‌های بین‌المللی از شدت بحران اطلاع یافته است. مقامات چینی در مراحل اولیه بحران دریافتند که هماهنگی و ارتباط روشن و نیز نظم در بیان و کردار، احترام گذاشتن به یافته‌های علمی، تعهد به شفافیت و داشتن یک راهبرد منسجم ارتباطی پیش‌شرط اطمینان دادن به عموم مردم در شرایط بحرانی است. آنها تنها از این طریق بود که توانستند از هراس شدید و سرگردانی مردم جلوگیری کنند.
دیدگاه تان را بنویسید