سلول‌هایی که از مغز در برابر آلزایمر محافظت می‌کنند

شاید بسیاری از ما نگران پروتئین‌هایی باشیم که با افزایش سن در مغز تجمع می‌کنند و به بروز بیماری‌هایی مانند آلزایمر منجر می‌شوند اما ممکن است از برخی پروتئین‌های مشابه که در عضلات جمع می‌شوند و به آتروفی عضلانی در سنین بالا می‌انجامند، غافل باشیم.

دانشمندان "دانشگاه کالیفرنیا، برکلی" (UC Berkeley)، سلول‌هایی را در مغز یافته‌اند که می‌توانند به پاکسازی تجمع این پروتئین‌ها و طول عمر در کرم‌ها و موش‌ها کمک کنند. شاید نتایج این پژوهش، به ارائه داروهایی منجر شود که به بهبود سلامت عضله و افزایش طول عمر سالم کمک می‌کنند.

پژوهشگران در این پروژه دریافتند که چهار سلول گلیال در مغز کرم، واکنش استرس را در سلول‌های سراسر بدن کنترل می‌کنند و طول عمر کرم را تا ۷۵ درصد افزایش می‌دهند. این کشف، غافلگیرکننده بود زیرا سلول‌های گلیال معمولا سلول‌های پشتیبان سلول‌های عصبی به شمار می‌روند که کارهای واقعی مغز مانند یاد گرفتن و به خاطر سپردن را انجام می‌دهند.

یافته‌های این پژوهش که یک پژوهش انجام گرفته در سال ۲۰۱۳ را دنبال می‌کنند، نشان می‌دهند که نورون‌ها به تنظیم واکنش استرس در سلول‌های "پریفرال"(peripheral) کمک می‌کنند، طول عمر کرم را افزایش می‌دهند و به بهبود تنظیم نورون‌ها می‌پردازند.

این نتایج، تصویری از رویکرد دو سویه مغز به نمایش می‌گذارند که می‌تواند به سلامت سلول‌های بدن کمک کند. هنگامی که مغز، یک محیط استرس‌زا را احساس می‌کند، باکتری‌ها و ویروس‌ها را مورد حمله قرار می‌دهد تا واکنش خود را نسبت به استرس ابراز کند اما از آنجا که سیگنال‌های الکتریکی فقط یک واکنش کوتاه‌مدت به وجود می‌آورند، سلول‌های گلیال، هورمونی را منتشر می‌کنند که می‌تواند به بروز واکنش بلندمدت و ضد استرس منجر شود اما تاکنون ناشناخته مانده است.

"اندرو دیلین"(Andrew Dillin)، استاد زیست‌شناسی مولکولی و سلولی دانشگاه کالیفرنیا، برکلی و پژوهشگر "موسسه پزشکی هاورد هیوز"(HHMI) آمریکا گفت: ما در این پژوهش دریافتیم که اگر این واکنش‌ها در مغز فعال شوند، با سلول‌های پریفرال ارتباط برقرار می‌کنند تا مغز از زوال ناشی از افزایش سن حفظ شود. این واکنش‌ها، به راه‌اندازی مجدد متابولیسم منجر می‌شوند و از تجمع پروتئین پیشگیری می‌کنند.

از آنجا که به نظر می‌رسد که تاثیر سلول‌های گلیال در موش‌ها با تاثیر آنها در انسان‌ها یکسان است، شاید نتایج بررسی‌هایی که روی موش‌ها انجام شده، در مورد انسان نیز صدق کند. بدین ترتیب، می‌توان از این نتایج برای ارائه داروهایی استفاده کرد که با از بین رفتن عضله و اضافه‌وزن مقابله می‌کنند و شاید به افزایش طول عمر سالم منجر شوند.

بررسی انسان‌های مبتلا به "کم‌ماهیچگی"(sarcopenia) یا انسان‌ها و موش‌های مسن، نشان می‌دهد که در عضلات آنها تجمع پروتئین وجود دارد. شاید یافتن هورمون عامل این شرایط، به حفظ توده عضلانی افراد مسن کمک کند و فرصت بزرگی را در اختیار ما بگذارد.