پژوهشگران اخیرا موفق به توسعه نانوذرات جدیدی شدهاند که میتواند پلاکهایی که منجر به سکته قلبی میشود را از بین ببرد.
این مطالعه به رهبری "برایان اسمیث"(Bryan Smith) استادیار رشته مهندسی پزشکی دانشگاه ایالتی "میشیگان" انجام شد و وی به همراه دیگر دانشمندان موفق به ایجاد این نانوذرات شدهاند که میتواند سلولهای آلوده را از بین ببرد و سبب کاهش مقدار پلاکها شود. محققان آن را یک درمان مناسب برای بیماری تصلب شرایین میدانند که عامل اصلی حمله قلبی و مرگ در ایالات متحده است.
تصلب شرایین یا سختاک سرخرگها آترواسکلروزیس(atherosclerosis)، نام یک بیماری در رگها و نوعی آرتریواسکلروزیس است که با رسوب لیپید و کلسترول کمچگال بر روی دیواره داخلی سرخرگهای با قطر متوسط و بزرگ، مشخص میگردد. نتیجه این فرایند تشکیل پلاکهای فیبری-چربی(آتروما) بوده که با افزایش سن رفته رفته ازدیاد مییابد و موجب تنگی رگ(استنوزیس) یا دیگر عواقب میگردد.
دانشمندان به دلیل حساسیت زیاد "مونوسیتها" و "ماکروفاژها"، نانوذرههایی را ایجاد کردند که پلاک تصلب شرایین را پیدا میکنند. هنگامی که داخل سلول در آن پلاکها قرار گرفت، یک ماده دارویی را ایجاد کرد که سلول را وادار به خوردن و از بین بردن سلولهای آلوده کرد. در گام بعد سلولهای بیمار و مرده در هسته پلاک برداشته و حذف شدند و در نتیجه مقدار پلاکها کاهش یافته و ثابت ماند.
مونوسیتها(Monocytes) گویچههای سفیدی از دستگاه ایمنی بدن و از دسته آگرانولوسیتها هستند که اندازهای بین ۱۵ تا ۲۵ میکرون داشته(ندرتاً ۳۰ تا ۴۰ میکرون)، گرد یا بیضی هستند. درشتخوارها یا ماکروفاژها (Macrophage) سلولهایی دارای قدرت بیگانهخواری هستند که سلولهای فرسوده و بقایای سلولی و ریزسازوارهها را به درون خود کشیده و توسط آنزیمهای لیزوزومی از بین میبرند. مونوسیتها با پدیدهٔ "دیاپِدز" از خون خارج میشوند و وارد بافتها میشوند و ماکروفاژها را به وجود میآورند.
اسمیث طی یک بیانیه مطبوعاتی گفت: ما دریافتیم که میتوانیم ماکروفاژها را به سمت انتخاب سلولهای مرده و در حال مرگ تحریک کنیم این سلولهای التهابی سلولهای پیشرونده در تصلب شرایین هستند. ما میتوانیم یک مولکول کوچک را درون ماکروفاژها ارسال کنیم تا به آنها این دستور را بدهیم که مجددا سلولهای آلوده را حذف کنند.
انتظار میرود آزمایشات بالینی این نانوذرات که در آینده انجام خواهد شد منجر به کاهش خطر سکته قلبی شود.
یافتههای این مطالعه در مجله "Nature Nanotechnology" منتشر شد.
دیدگاه تان را بنویسید