هر دارویی حداقل سه نام مختلف دارد که شامل نام شیمیایی، نام عمومی (ژنریک) و نام تجاری دارو می‌شود. نام شیمیایی یک دارو در واقع جنبه انتخابی ندارد بلکه با توجه به ساختار مولکولی آن از پیش مشخص است.
به عبارت دیگر، نام شیمیایی یک دارو در واقع ارائه دهنده تصویری واضح از مولکول دارو است و یک شیمی دان ورزیده می‌تواند با استفاده از آن، ساختار مولکولی دارو را ترسیم کند.
با توجه به اینکه اغلب دارو‌ها مولکول‌های بزرگ و پیچیده هستند، معمولا نمی‌توان از نام شیمیایی آن‌ها به راحتی استفاده کرد به همین دلیل به هر داروی جدید تحت مجموعه‌ای از قوانین بین المللی مشخص، یک نام عمومی (ژنریک) داده می‌شود که بسیار کوتاه‌تر است.
با توجه به نام ژنریک، اغلب می‌توان دریافت که دارو به کدام گروه دارویی تعلق دارد. برای مثال پسوند AZEPAM تعلق دارو را به گروه دارو‌های آرامبخش بنزودیازپینی می‌رساند یا پسوند vir نشاندهنده ساختار آنتی ویروسی بودن دارو است.
علاوه بر این دو نام، به دلیل آنکه مراحل تحقیقات و پژوهش برای ساخت یک داروی جدید بسیار زمانبر و پرهزینه است، بسیاری از کارخانه‌ها و شرکت‌های داریی معمولا حق انحصاری دارو را برای مدتی معلوم به خود اختصاص می‌دهند.
شرکت داروسازی برای اینکه پس از پایان این دوره باز هم بتواند ترکیب دارویی خود را از بین محصول سایر شرکت‌ها متمایز کند، نام تملیکی خاصی را برای محصول خود برمی گزیندو در تبلیغات دارویی نیز معمولا نام تجارتی آن را با حروف بزرگتر می‌نویسند.
برای مثال داروی پروپرانولول (برای کاهش فشار خون و تنظیم ضربان قلب) هم اکنون با ۶۰ نام مختلف در بازار مصرف یافت می‌شود.
دیدگاه تان را بنویسید