آبله‌ی میمون چه خطراتی دارد؟ | همه چیز درباره آبله‌ی میمون | آیا آبله‌ی میمونی کشنده است؟

• افراد دارای سیستم ایمنی بسیار ضعیف
• کودکان کمتر از یک سال
• افراد دارای سابقه‌ی ابتلا به اگزما
• زنان باردار

ممکن است ۳ تا ۱۷ روز طول بکشد تا علائم آبله‌ی میمون ظاهر شود. زمان بین مواجهه با ویروس و بروز علائم، دوره‌ی نهفتگی خوانده می‌شود.

به‌نوشته‌ی وب‌سایت مایوکلینیک، علائم آبله‌ی میمون دو تا چهار هفته می‌ماند و می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• تب
• بثورات پوستی
• تورم گره‌های لنفاوی
• سردرد
• دردهای عضلانی و کمردرد
• لرز
• خستگی

حدود یک تا چهار روز پس از شروع تب، ضایعات پوستی بروز می‌کند. بثورات پوستی ناشی از آبله‌ی میمون اغلب ابتدا روی صورت، دست‌ها و پاها ظاهر می‌شود و سپس به قسمت‌های دیگر بدن گسترش می‌یابد؛ اما در موارد آبله‌ی میمون مرتبط با شیوعی که در سال ۲۰۲۲ آغاز شد، بثورات اغلب در ناحیه‌ی تناسلی، دهان یا گلو ظاهر می‌شدند.

دختربچه‌ی هفت‌ساله اهل زئیر مبتلا به آبله‌ی میمون

بثورات پوستی آبله‌ی میمونی چند مرحله را طی می‌کنند: لکه‌های صاف به تاول تبدیل می‌شوند، سپس تاول‌ها با چرک پر می‌شوند، پوسته‌پوسته شده و طی دو تا چهار هفته‌ می‌ریزند.

ویروس آبله میمون از طرق زیر از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود:

• تماس مستقیم با بثورات، دلمه یا مایعات فرد آلوده به ویروس آبله‌ی میمون
• تماس نزدیک طولانی‌مدت (بیش از چهار ساعت) با قطرات تنفسی فرد آلوده و همچنین از راه ارتباط جنسی
• تماس با لباس، ملحفه، پتو  یا سایر مواردی که در تماس با بثورات یا مایعات بدن فرد آلوده بوده است
• فرد باردار می‌تواند ویروس آبله‌ی میمون را به جنین منتقل کند

آبله میمون از روش‌های زیر از حیوانات به انسان منتقل می‌شود:

•  ازطریق گازگرفتگی و خراشیدگی به‌وسیله‌ی حیوانات آلوده
• از راه حیوانات وحشی آلوده‌ای که برای غذا طبخ می‌شوند
• محصولاتی مانند پوست یا خز ساخته‌شده از حیوانات آلوده
• تماس مستقیم با مایعات بدن یا ضایعات پوستی حیوانات مبتلا به آبلهی میمون

برای جلوگیری از آلوده شدن یا انتشار ویروس آبله‌ی میمون موارد زیر را رعایت کنید:

• از تماس نزدیک با افرادی که دارای ضایعات پوستی شبیه ضایعات پوستی آبله میمون هستند خودداری کنید.
• از دست زدن به لباس، ملحفه یا پتوها و سایر مواردی که با شخص یا حیوان آلوده در تماس بوده است، اجتناب کنید.
• افراد مبتلا به آبله‌ی میمون را از افراد سالم جدا نگه دارید.
• پس از هرگونه تماس با فرد یا حیوان آلوده دست‌های خود را به خوبی با آب و صابون بشویید.
• از نزدیک شدن به حیواناتی که ممکن است ناقل ویروس باشند، اجتناب کنید.

برخی از واکسن‌های آبله می‌توانند از آبلهی میمون جلوگیری کنند؛ ازجمله واکسن‌های ACAM2000 و واکسن جنیوس. این واکسن‌ها را می‌توان برای پیشگیری از آبله‌ی میمون نیز به کار گرفت، زیرا آبله‌ی میمون و آبله بر اثر ویروس‌های مرتبط ایجاد می‌شوند. متاأسفانه در نواحی که شیوع آبله‌ی میمون در آنجا بالا است، مردم دسترسی محدودی به واکسن دارند.

متخصصان مراقبت‌های بهداشتی ممکن است پیشنهاد کنند افرادی که در معرض ام‌پاکس قرار گرفته‌اند و همچنین افرادی مانند کارکنان آزمایشگاه‌ها که در خطر مواجهه با ویروس هستند، واکسن بزنند. درحال‌حاضر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری توصیه نمی‌کند همه‌ی مردم واکسن آبله‌ی میمون دریافت کنند.

درمان خاصی برای آبله ی میمون تأیید نشده است. پزشکان می‌توانند آبله‌ی میمون را با برخی از داروهای ضدویروسی مورد استفاده برای درمان آبله مانند تکوویریمات یا برین‌سیدوفوویر تحت درمان قرار دهند.

هدف درمان برای بیشتر افراد مبتلا به آبله‌ی میمون تسکین علائم است. مراقبت می‌تواند شامل مدیریت آسیب پوستی ناشی از راش‌های آبله میمون، نوشیدن مایعات کافی برای کمک به نرم نگه داشتن مدفوع و مدیریت درد باشد.

در صورت ابتلا به آبله‌ی میمون، فرد مبتلا باید در اتاقی جدا از سایر اعضای خانواده و حیوانات بماند تا بثورات پوستی وی بهبود یابد.

• ماندن جای زخم گسترده روی صورت، بازوها و پاها
• نابینایی
• عفونت‌های دیگر
• در موارد نادر مرگ

ویروس آبله‌ی میمونی معمولاً جوندگان و نخستی‌های غیرانسان مانند میمون‌ها را مبتلا می‌کند؛ اما در انسان‌ها نیز شیوع دارد. این بیماری عمدتاً در مرکز و غرب آفریقا شایع است و موارد خارج از این مناطق بیشتر به‌دلیل سفرهای بین‌المللی و تماس نزدیک با افراد آلوده رخ می‌دهد.

علائم آبله‌ی میمونی شامل تب، بثورات پوستی، تورم گره‌های لنفاوی، سردرد و خستگی است که بین دو تا چهار هفته ادامه دارد. بثورات معمولاً از صورت شروع می‌شود و به سایر نقاط بدن گسترش می‌یابد. ویروس از طریق تماس مستقیم با بثورات یا مایعات بدن فرد آلوده، مواجهه‌ی طولانی‌مدت با قطرات تنفسی و تماس جنسی منتقل می‌شود.

برای پیشگیری از آبله‌ی میمونی، باید از تماس نزدیک با افراد آلوده و حیواناتی که ممکن است ناقل ویروس باشند، اجتناب کرد. واکسن‌هایی مانند ACAM2000 و جنیوس می‌توانند از این بیماری جلوگیری کنند.

درمان آبله‌ی میمونی بیشتر شامل تسکین علائم و مدیریت بثورات است. در موارد شدید، داروهای ضدویروسی هم تجویز می‌شوند.