ویدئوی بازسازی‌شده از اختراع قدیمی ایرانیان | قنات، فرهنگ قناعت و سازگاری با محیط زیست

ویدیوی بازسازی شده از قنات، اختراع باستانی ایرانیان

قنات، جوی آب یا کانال ای برای عبور آب در عمق زمین است که برای ارتباط دادنِ رشته‌ چاه‌هایی که از مادر چاه (که معمولاً یک چشمهٔ زیرزمینی هستند) سرچشمه می‌گیرند استفاده میشده است

قنات یا کاریز یا کهریز آبراهی افقی و زیرزمینی است که از طریق آن می توان آب را از منطقه ای آبخیز به فواصل بسیار دوری برد که خشک است و آب ندارد. طول کاریزها گاه به ده ها کیلومتر می رسد.

بدون کاریز بسیاری از شهرهای ایران مانند یزد، کرمان، گنبد، دامغان، کاشان، نیشابور، مشهد و حتی تهران به وجود نمی آمدند یا بصورت دهکده ای کوچک باقی می ماندند. کاریز حاصل نبوغ ایرانیان و یکی از عمده‌ترین منابع تأمین آب به‌شمار می‌رفته و همین کاریزها بودند که ظرفیت آبدهی به مزارع بیش از ۶۰ هزار روستای کشور را داشتند. با ورود فناوری جدید، چاه‌های عمیق جانشین قنات گردید و استفاده از موتور پمپ به تدریج رایج شد و تمامی مناطق ایران را دربر گرفت. احداث چاه‌های عمیق بدون برنامه‌ریزی خود باعث خشک شدن ۹۰ درصد از قنوات گردید به گونه‌ای که احیای آن‌ها امکان‌پذیر نیست زیرا حفر چاه‌های عمیق سطح آب را به میزان زیاد پایین برده‌ است.