کریم باقری به راحتی می‌توانست ۱۸۰ بازی ملی داشته باشد و بالاترین رکورد جهان فوتبال را به نام خودش ثبت کند. اغراق نیست. او بعد از بازی با ایرلند در سال ۸۰ درحالی‌که فقط ۲۸ سال سن داشت از بازی‌های ملی خداحافظی کرد، چون دیگر انگیزه‌ای برای حضور در رقابت‌های ملی نداشت. ۷ سال بعد یعنی در سال ۲۰۰۸ میلادی برای کمک به همبازی قدیمی‌اش علی دایی که حالا سرمربی تیم‌ملی شده بود و برای صعود به جام‌جهانی ۲۰۱۰ تلاش می‌کرد به جمع ملی‌پوشان برگشت.
درحالی‌که در سن ۳۵ سالگی همچنان در اوج قدرت بود و در همان نخستین بازی رسمی بعد از بازگشتش به امارات گل زد. در این فاصله ۷ ساله که کریم از بازی‌های ملی کناره‌گیری کرده بود تیم‌ملی ۱۰۵ بازی رسمی و غیررسمی انجام داد، اما هافبک قدرتمند تبریزی قید حضور در تمامی این بازی‌ها را زد تا در نهایت با ۸۷ بازی پرونده حضورش در تیم‌ملی را ببندد. حتی در ۱۵ مهرماه ۸۹ وقتی در بازی با برزیل از تیم‌ملی خداحافظی کرد هنوز هم آمادگی بازی در این تیم را داشت و به راحتی می‌توانست یکی از چهره‌های مؤثر تیم‌ملی در جام ملت‌های آسیا باشد.
در واقع اینکه کریم باقری الان رکورددار بازی‌های ملی در جهان نیست تنها دلیلش این است که او علاقه‌ای به این عناوین نداشت. او نگاهش به فوتبال - و شاید به زندگی - از جنس دیگری بود. در سال‌های جوانی وقتی از تراکتورسازی جدا شد و از تبریز به تهران آمد، در تیم کشاورز مدافع میانی بود و کمی جلوتر از نادر محمدخانی بازی می‌کرد. نادر تعریف می‌کند که در خیلی از بازی‌های باشگاهی زمانی که سوت پایان به صدا درمی‌آمد کریم از هم‌تیمی‌ها می‌پرسید: چند چند شدیم؟! او در طول بازی‌ها فقط می‌دوید و شوت می‌زد و می‌جنگید و ضربه سر می‌زد و خیلی حوصله نداشت که به چیز‌های بی‌اهمیتی مثل نتیجه بازی فکر کند. با همین سبک بازی، طی ۸۷ بازی ملی ۵۰ گل زد تا بعد از علی دایی بیشترین گل را برای تیم‌ملی زده باشد و درحالی‌که در خط میانی بازی می‌کرد بالاتر از تمام مهاجمان تاریخ بایستد.
دیدگاه تان را بنویسید