«هاروارد بیزینس ریویو» در مطلبی به قلم گری پیسانو، رافلا سادون، مایکل زانینی نوشت: سیاستگذاران در سراسر جهان مشغول مقابله با همه گیر شدن سریع کووید-19 هستند. آنها همزمان نیم نگاهی هم به شیوه‌ها و سیاست‌های اعمال شده در کشورهایی مانند چین، کره جنوبی، سنگاپور و تایوان برای سرکوب این بیماری همه‌گیر دارند. متأسفانه، در حال حاضر در بیشتر نقاط اروپا و آمریکا، همه‌گیری کووید-19 تازه در ابتدای راه قرار دارد و سیاست گذاران در تلاش هستند تا از شیوع بیشتر این بیماری جلوگیری کنند. با این وجود، آنها در حال تکرار بسیاری از اشتباهاتی هستند که در ابتدای راه ایتالیا انجام داد، اکنون این بیماری همه‌گیر در ایتالیا به یک فاجعه تبدیل شده است. هدف از این مقاله، کمک به سیاستگذاران آمریکایی و اروپایی در همه سطوح است که از اشتباهات ایتالیا درس بگیرند بلکه بتوانند چالش‌های بی سابقه‌ای را که به واسطه بحران در حال گسترش به وجود آمده، شناسایی و برطرف کنند.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: طی چند هفته از 21 فوریه که ایتالیا از کشف اولین مورد ابتلا به کووید19 خبر داد شرایط به سرعت بحرانی گردید تا جایی که دولت تصمیم به تعطیل کردن کشور گرفت. در این بازه زمانی بسیار کوتاه کشور با سونامی از موارد ابتلا به بیماری رو به رو شد. این بدون شک، بزرگترین بحران ایتالیا از زمان جنگ جهانی دوم به این سو است.
برخی از جنبه‌های این بحران ناشی از بدشانسی سیاستگذاران ایتالیایی بود چرا که بحران در ابتدا برای بسیاری ناشناخته بوده و البته هنوز هم هست. با این حال، جنبه‌های دیگر نشان دهنده موانع عمیقی است که رهبران ایتالیا در شناخت بزرگی از تهدید بوجود آمده توسط کووید 19 داشتند.
شایان ذکر است که این موانع حتی پس از آنکه کووید-19 کاملاً در چین تأثیر گذاشت، در ایتالیا ظهور کرد و برخی از مدلها برای مهار ویروس چه در چین و چه در کشورهای دیگر قبلاً با موفقیت به اجرا درآمد، همچنان وجود داشت. آنچه ابعاد این بحران نشان می‌دهد یک عدم موفقیت سیستماتیک در جذب و اقدام به اطلاعات سریع و مؤثر به جای عدم آگاهی کامل از کاری است که باید انجام شود.
در اینجا توضیحاتی در مورد شکست طرح‌های کنترل وجود دارد که مربوط به مشکلات تصمیم گیری در زمان حال است.
تعصبات شناختی خود را بشناسید. در مراحل اولیه، بحران کووید-19 در ایتالیا چیزی شبیه بحران نبود. اعلامیه‌های اولیه در مواقع اضطراری توسط مردم و بسیاری از افراد در محافل سیاسی با شک و تردید‌هایی روبرو شد، چرا که پیش‌تر چندین کارشناس هفته‌ها هشدار داده بودن که این مساله قابلیت تبدیل شدن به یک فاجعه را دارد. در حقیقت، در اواخر فوریه، برخی از سیاستمداران مشهور ایتالیایی که مشغول انجام امور روزانه در میلان بودند، اظهار داشتند که اقتصاد نباید به دلیل شیوع این ویروس متوقف شود. یک هفته بعد، یکی از این سیاستمداران خودش مبتلا به کووید19 شد.
واکنشهای مشابه‌ای در بسیاری از کشورها به جز ایتالیا نیز دیده شد و نشان داد که نگرانی‌ها کارشناسان در ابتدای بحران کاملا به حق بود، اما متاسفانه نادیده گرفته شد. تهدیداتی مانند همه‌گیری‌های که به شکلی غیرخطی پیش می‌روند یعنی کوچک می شوند اما قبل از کوچک شدن به شدت اوضاع را بحرانی می‌کنند خظرناک هستند. این بحران‌ها چالش‌های عمیق و در عین حال سریعی را به وجود می‌آورد و این باعث بحرانی شدن شرایط می‌شود. مؤثرترین کار برای مقابله با بحران این است که سیاستگذاران به سرعت نسبت به آن واکنش نشان دهند. متاسفانه اگر این مداخله واقعاً مؤثر باشد بعدا می‌گویند که این اقدامات واکنش‌هایی افراطی و بیش از حد بوده که اقتصاد کشور را تحت تاثیر قرار داده است، این همان نگرانی است که باعث می‌شود بسیاری از سیاستمداران علاقه‌ای به انجام آن نداشته باشند.
ناتوانی سیستماتیک در گوش دادن به نظرات کارشناسان، نشان می‌دهد که یک شرایط ساده هم ممکن است به سرعت بحران ساز شود.
از اقدامات جزئی و ساده خودداری کنید. درس دوم که می‌تواند از تجربه ایتالیا برای سایر کشورها حاصل شود، اهمیت رویکردهای سیستماتیک و خطرات راه حلهای ساده است. دولت ایتالیا با صدور یک سری آیین نامه‌هایی به تدریج باعث افزایش محدودیت‌ها در مناطق بحرانی شد، اما اعمال این محدودیت‌ها دیر بود و همین باعث شیوع کووید19 در سراسر این کشور شد.
جمع آوری و انتشار داده‌ها مهم است. به نظر می‌رسد ایتالیا از دو مشکل مرتبط با ارائه آمار رنج می‌برد. در ابتدای شروع بیماری همه گیر، مشکل تنها کمبود داده‌ها بود. به طور خاص، پیشنهاد شد که انتشار گسترده و بدون توجه به ویروس در ماه‌های ابتدایی سال 2020 ممکن است با کمبود قابلیت‌های اپیدمیولوژیک و عدم توانایی در ثبت منظم آمار عفونت غیر عادی در برخی بیمارستان‌ها تسهیل شده باشد.
در یک سناریو ایده آل، داده هایی که شیوع و اثرات ویروس را بر مردم اثبات می‌کند باید تا حد امکان در مناطق و کشورها استانداردسازی شده و از پیشرفت ویروس در سطح کلان و بیمارستان جلوگیری کنند. از طرفی نیاز به داده‌های سطح خرد را نمی توان دست کم گرفت. بحث در مورد کیفیت مراقبت‌های بهداشتی موضوعی حائز اهمیت است. اغلب اینگونه تصور می‌شود که چون مراکز بهداشتی توسط نهادهای کلان دولتی سازماندهی می‌شود، پس همه این مراکز از نظر کیفیت و کمیت خدماتی که ارائه می‌دهند و قابلیت‌های مدیریتی آنها یکسان است، در حالی که چنین نیست و هر کدام ظرفیت متفاوتی دارند. به جای پنهان کردن این اختلافات اساسی، ما باید کاملاً از آنها آگاه باشیم و براساس این کمبودها، تخصیص منابع محدود خود را برنامه ریزی کنیم. فقط با داشتن داده‌های مناسب در سطح قابل قبولی از تجزیه و تحلیل، سیاست گذاران و پزشکان مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند استنتاج‌های مناسبی در مورد اینکه کدام روش‌ها کار می‌کند داشته باشند.
یک رویکرد متفاوت تصمیم گیری
هنوز هم عدم اطمینان عظیمی در مورد آنچه دقیقاً باید برای جلوگیری از شیوع ویروس انجام شود، وجود دارد. چندین جنبه مهم این ویروس هنوز ناشناخته و به شدت مورد بحث قرار گرفته و احتمالاً مدت زمان قابل توجهی همچنان باقی خواهد ماند. علاوه بر این، وقفه‌های قابل توجهی بین زمان عمل و نتایج یعنی هم میزان ابتلا و هم مرگ و میر اتفاق می‌افتد. ما باید بپذیریم که درک صریح و روشن از اینکه چه راه حلهایی ممکن است بحران را کنترل کند وجود ندارد.
با این حال، به نظر می‌رسد دو جنبه از این بحران از تجربه ایتالیا مشخص است. اول، با توجه به پیشرفت نمایی ویروس، وقت تلف کردن خطرناک است و باید به سرعت نسبت به کنترل بیماری اقدام کرد. همانطور که رئیس پروتستان ایتالیایی اظهار داشت، این ویروس سریع تر از بوروکراسی ما است. دوم، یک رویکرد مؤثر در مورد کووید-19 به لحاظ نیروی انسانی و اقتصادی باید سریعا اتخاذ شود، ضمن اینکه همزمان باید هماهنگی‌های لازم در نقاط مختلف مراقبت‌های بهداشتی صورت گرفته و بسیجی همه‌جانبه مانند شرایط جنگی ایجاد شود.
در کنار اینها، نیاز به اقدام فوری و بسیج گسترده دلالت بر این دارد که یک واکنش مؤثر در برابر این بحران نیازمند یک روش تصمیم گیری منسجم است. اگر سیاستگذاران می خواهند برنده جنگ علیه کووید-19 باشند،باید به سرعت نسبت به شناسایی مبتلایان و جداسازی آن ها اقدام کنند.
خوب ایران هم همین کار اونا رو کرد