موضوع ویروس کرونا موجب بروز نگرانی‌های جهانی شده است. کشور ما هم مصون از این ویروس نبوده و افزایش شمار مبتلایان و فوتی‌های ناشی از ویروس کرونا بر ابعاد نگرانی‌ها افزوده است. تلاش مسئولان بهداشتی و درمانی کشور برای اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی و کاهش نگرانی‌های عمومی چندان کارساز نبوده و همچنان بر ابعاد نگرانی‌های عمومی افزوده می‌شود. در این زمینه دو پیشنهاد مطرح می‌شود:
1- بنا بر گفته مسئولان کشوری فقط حدود دو درصد از مبتلایان ویروس کرونا فوت می‌کنند. این اعلام به این دلیل است که مردم نباید زیاد نگران ابتلا به کرونا باشند. دربخش زیادی از مبتلایان بدون آنکه حتی کارشان به بیمارستان و بستری‌شدن برسد، به‌دلیل مقاومت‌های بدن خود‌‌به‌خود موضوع مرتفع می‌شود و دوران ابتلا را پشت‌سر می‌گذارند. گروهی نیز به بیمارستان و درمان نیازمند می‌شوند و فقط دو درصد فوت می‌کنند.همین مسئولان اعلام کرده‌اند تا روز سه‌شنبه 12 نفر از مبتلایان کشوری فوت کرده‌اند.
این آمار بنا بر شاخص‌های جهانی اگر دو درصد از کل مبتلایان کشور را شامل شود، به این معنا است که صدها نفر آلوده در کشور داریم. در عین حال که همین منابع می‌گویند تعداد مبتلایان در کشور 64 نفر است. این آمار به ما می‌گوید یا شاخص مبتلایان کشور با شاخص جهانی انطباق ندارد و این شاخص جهانی اعتبار ندارد، یا اینکه این شاخص درست است و مسئولان بهداشتی کشور به همه مبتلایان کشور دسترسی ندارند و بنابراین آمار ارائه‌شده کامل نیست! به نظر می‌رسد فرض دوم درست باشد و شمار مبتلایان کشور بیش از شمار اعلامی باشد.
برای نزدیک‌کردن اطلاعات، ضروری است گام‌هایی برای شناسایی افراد مبتلا که تحت نظر قرار نگرفته‌اند، برداشت.
به مسئولان وزارت بهداشت و درمان و علوم پزشکی توصیه می‌شود با استفاده از توان پزشکی اجتماعی و جامعه‌شناسی و آماردانان به بررسی عمیق‌تری پرداخته شود. یکی از روش‌های داده‌یابی، استفاده از پویایی گروهی است؛ به این معنا که باید مدل ارتباطات مبتلایان و فوتی‌های فعلی را کشف و شناسایی کرد! دقیق‌تر آنکه با تشکیل کارگروه‌های مطالعاتی باید سراغ افراد مبتلا و فوتی‌ها رفت و کشف کرد در دوره بیماری، فرد مبتلا با چه گستره‌ای از افراد، در چه مناطقی و چگونه تماس داشته و احتمالا منشأ بیماری‌اش کجا بوده و پس از ابتلا با چه کسانی تعامل و ارتباط داشته است؟ شناسایی نسبی شبکه کسانی که آلوده هستند، از این طریق دقیق‌تر میسر می‌شود. این اقدام، درمان مستقیم نیست اما روش کارآمدتری برای شناسایی مبتلایان و منشأ آلودگی‌ها و ابعاد آلودگی است. با ترسیم شبکه ارتباطات افراد آلوده و فوتی می‌توان شمای دقیق‌تری از میزان آلودگی طراحی کرد و حتی شمار قابل توجهی از افراد آلوده به ویروس را شناسایی کرد.
2- یکی از روش‌های جدی پیشگیری، استفاده از ظرفیت‌های اجتماعی است. آموزش‌های ثمربخش، استفاده از هنر روز، زبان جذاب و شیوا، ابتکار در تولیدات هنری و استفاده از ظرفیت نیروهای مورد اعتماد جامعه از جمله روش‌های اقناع‌ساز برای تقویت مشارکت عمومی در پیشگیری از شیوع کرونا است. جلب مشارکت هنرمندان معروف و مردمی، ورزشکاران مورد وثوق جامعه، نیروهای علمی مورد اعتماد و نخبگانی که سرمایه اجتماعی بالایی دارند، نیروها و نهادهای مدنی در این روش‌های اقناعی و آموزشی ضروری است. صدا‌و‌سیمای کشور در‌این‌باره باید مردمی‌تر عمل کند؛ باید با جلب مشارکت این شخصیت‌ها که اغلب اعتماد عمومی را همراه خود دارند، به یاری شبکه بهداشت و درمان کشور بشتابد. باید جداسازی را به کناری گذاشت و با استفاده از تمام ظرفیت‌های ملی و اجتماعی به مصاف این پدیده نگران‌کننده شتافت. امروزه ده‌ها رسانه موجب بروز نگرانی و استرس بیش‌از‌حد در افکار عمومی شده‌اند و با بمباران اطلاعاتی مردم موجب سردرگمی و بروز نگرانی‌های عمیقی شده‌اند. سابقه فرسایش اعتماد و سرمایه اجتماعی در حوادث چند ماه گذشته هم مزید بر علت شده است. در این میانه، استفاده از ظرفیت‌های اجتماعی در سطح ملی می‌تواند یاری‌گر نظام بهداشتی و بازگرداندن آرامش به کشور باشد. آیا مسئولان رسانه ملی با استفاده از تمام ظرفیت‌های کشوری به این رسالت اخلاقی و ملی و حرفه‌ای عمل خواهند کرد؟
دیدگاه تان را بنویسید