نتایج ضعیف تیم‌ملی هندبال با وجود درخشش لژیونرهای ایرانی در بهترین لیگ‌های اروپایی، در سال‌های اخیر ابهام‌های زیادی در ذهن اهالی این رشته به وجود آورده و انتقاداتی را از فدراسیون به همراه داشته است. افزایش چشمگیر تعداد لژیونرها فدراسیون را بر آن داشته تا شیوه‌نامه‌ای برای خروج هندبالیست‌های ایرانی تصویب کند؛ موضوعی که خیلی به مذاق ستاره‌های هندبال خوش نیامده. سعید برخورداری، دروازه‌بان باتجربه تیم‌ملی ایران که جزو ١٠ گلر برتر لالیگای اسپانیا در فصل نیمه تمام ٢٠١٩-٢٠٢٠ قرار گرفت، یکی از همان بازیکنانی است که به تصمیم فدراسیون انتقاد دارد. به بهانه درخشش سعید برخورداری در لیگ اسپانیا و تصمیم اخیر فدراسیون، با او همکلام شدیم. در ادامه مشروح گفت‌وگوی «شهروند» با دروازه‌بان تیم‌ملی هندبال را می‌خوانید:
جزو ١٠ دروازه‌بان برتر لالیگای اسپانیا قرار گرفتی. فصل بعد هم در همین کشور بازی می‌کنی؟
من دو فصل دیگر با تیم گوادالاراخا قرارداد دارم و تا الان هم دو‌سال است که در اسپانیا بازی می‌کنم. البته سال اول در یک دسته پایین‌تر به میدان رفتم و در ابتدای فصل گذشته قرارداد سه‌ساله‌ای با تیم گوادالاراخا امضا کردم. شرایط خوبی در این فصل داشتم و مربی و باشگاه از من راضی بودند. ما طبق رده‌بندی اعلام‌شده در رده هفتم قرار گرفتیم که بهترین نتیجه تاریخ باشگاه بوده است.
قبل از تو هیچ بازیکن ایرانی در لالیگا بازی نکرده بود. بازی‌کردن در اسپانیا چقدر برایت سخت بود؟
انتخاب‌کردن اسپانیا مرا در یک چالش سخت قرار داد؛ به‌ویژه اینکه باید خیلی سریع زبان اسپانیایی یاد می‌گرفتم چون این یک الزام برای بازی‌کردن در اسپانیاست. من ٣، ٤ماه اول زبان اسپانیایی را یاد گرفتم و با تلاشی که کردم، عملکرد خوبی هم در این فصل داشتم. لالیگا در رنکینگ در کنار بوندس‌لیگای آلمان و لیگ یک فرانسه جزو سه لیگ‌برتر اروپاست. من هم بعد از مشورت با رافائل، سرمربی سابق تیم‌ملی ایران که مدیربرنامه‌اش هم با من یکی است، تصمیم گرفتم اینجا بازی کنم.
بعد از توقف مسابقات به خاطر کرونا، مبلغی از قراردادت کسر شد؟
خیر، به غیر از لیگ فوتبال، دولت اسپانیا در سایر لیگ‌ها ٧٠درصد قراردادها را متقبل شد و فقط ٣٠درصد خود باشگاه‌ها پرداخت کردند. اتفاقا به‌طور کامل و تا پایان قرارداد دستمزد مرا دادند. وقتی در لیگ حرفه‌ای مثل لالیگا بازی می‌کنی، خیالت از مسائل مالی، سخت‌افزاری، لباس و امکانات راحت است. اینها دیگر چیزی نیست که در اسپانیا برای ما دغدغه باشد. من باید تا یک‌ماه دیگر دوباره به اسپانیا برگردم و در تمرینات پیش‌فصل تیمم شرکت کنم.
اخیرا انتقادهایی به بالارفتن تعداد لژیونرهای هندبال شده و برخی معتقدند بازیکنان نباید به هر قیمتی به لیگ‌های خارجی بروند، حتی کار به جایی رسید که فدراسیون هم شیوه‌نامه‌ای تصویب کرد و برای لژیونرشدن بازیکنان شرایط سفت و سختی گذاشت.
بله، من هم این موضوع را شنیدم. این قانون از این پس اجرا می‌شود، اما بازیکنانی مثل من که از سال‌های قبل در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کردند و ITC آنها دست فدراسیون نیست، می‌توانند خودشان برای تیم آینده‌شان تصمیم بگیرند. باید این موضوع را مدنظر داشته باشیم که هندبال ایران قهرمان جهان یا جزو مدعیان جهان نیست، حتی در چند‌سال اخیر که ما در آسیا هم مدعی نبودیم. یک بازیکن که بخواهد پیشرفت کند، باید از تیم‌های رده پایین‌تر اروپایی شروع کند، اما فدراسیون بازیکنان را از این کار منع کرده. خودم دو‌سال قبل در دسته یک اسپانیا بازی کردم، اما هدف بزرگی داشتم که برای آن همچنان می‌جنگم. متأسفانه شرایطی که فدراسیون گذاشته، فقط باعث می‌شود که اجازه ندهیم استعدادهای ما لژیونر شوند و پیشرفت کند.
اما برخی هم اعتقاد دارند بازیکنان نباید با حقوق ماهیانه ٢هزار دلار به یک لیگ خارجی بروند؟
اگر بازیکن جوان ٢هزار دلار هم بگیرد، مشکلی ندارد چون باید از سطح پایین شروع کند تا به تیم‌های بزرگ اروپا برسد. هندبال ایران آن‌قدر سطح بالا نیست که ما برای بازیکنان‌مان شرایط این‌چنینی تعیین کنیم. فدراسیون با این قوانین می‌خواهد صورت‌مسأله را پاک کند تا همه بازیکنان در ایران بمانند. تا جایی که من می‌دانم، همه فدراسیون‌ها و تیم‌های ملی در جهان به بازیکنان‌شان کمک می‌کنند که به لیگ‌های سطح بالاتر بروند.
یکی از انتقادات هم این است که لژیونرها در سال‌های اخیر برای بازی در تیم‌ملی با موانعی از سوی باشگاه‌هایشان مواجه شدند.
این موضوع با یک برنامه‌ریزی درست حل می‌شود. در تیم ما دو بازیکن ملی‌پوش اسپانیا هستند که طبق برنامه‌ریزی قبلی وقتی بازی تمام می‌شود، از تیم جدا می‌شوند و یک هفته بعد هم بلافاصله بعد از اردوی تیم‌ملی به تیم باشگاهی‌شان برمی‌گردند. فدراسیون جدا از بحث برنامه‌ریزی به خاطر مشکلات مالی نتوانسته اردویی را در اروپا برگزار کند؛ درحالی که اکثر ملی‌پوشان در اروپا بازی می‌کنند.
در آخر می‌خواهم سوالی بپرسم که در ذهن خیلی از مردم وجود دارد؛ اینکه چرا هندبال ایران با وجود داشتن این‌همه لژیونر و بازیکن باکیفیت در سال‌های اخیر حتی در سطح آسیا هم ناموفق بوده؟
هندبال یک رشته تیمی است و بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین عنصر موفقیت سرمربی است. هندبال ایران از نظر مهره‌ای در وضع خوبی قرار دارد، چون بازیکنانش در بهترین لیگ‌های اروپا بازی می‌کنند و هرکدام برای خودشان ستاره هستند، اما درنظر بگیرید رقبای ما مثل بحرین، عربستان، قطر، کره و ژاپن بهترین مربیان جهان را استخدام می‌کنند و با بهترین امکانات خودشان را آماده می‌کنند. تیم‌ملی ما از علم روز دنیا عقب افتاده و امکانات خوبی هم ندارد. اینکه فقط بخواهیم به بازیکنان دلخوش کنیم، کار درستی نیست. من ١٠سال است در تیم‌ملی هستم و قاطعانه می‌گویم هر موقع سرمربی خوب داشتیم، موفق بودیم. تیم‌ملی هندبال ما مثل یک ماشین مدل بالاست که بنزین ندارد. اگر به این ماشین بنزین بزنیم، می‌توانیم سریع به مقصد برسیم. اگر سرمایه‌گذاری خوبی روی هندبال ایران صورت بگیرد، می‌توانیم مثل والیبال و بسکتبال از امکانات و پاداش‌های فدراسیون جهانی هم بهره ببریم.
دیدگاه تان را بنویسید