هنرمندی که عاشق زیست

«مرد سفر بودن را می‌توانم یکی از ویژگی‌های مهم و تاثیرگذار آقای منوچهر طیاب بدانم. او همچنین بسیار خستگی‌ناپذیربود و پر انرژی. هر بار که او را می‌دیدم لباس سفر تنش بود و کفشش آماده رفتن. بسیار مطالعه می‌کرد و آدم به تمام معنا فرهیخته‌ای بود. علاوه بر مطالعه، پیرامون مسائل و موضوعات مختلف بسیار تحقیق می‌کرد و مرد میدان بود. به مطالعاتی که داشت بسنده نمی‌کرد و آن چه در کتاب‌ها آمده بود برایش کافی نبود. تکه‌تکه این مملکت را می‌شناخت و به همه جای ایران سفر کرده بود و درباره ابعاد مختلف مناطق ایران تحقیق و مطالعه می‌کرد، عکس می‌گرفت و فیلم می‌ساخت. همچنین آقای طیاب کتاب‌های زیادی هم تالیف کرد و در همه کتاب‌هایش به موضوعاتی که تحقیق کرده بود، پرداخت.

او در لایه‌های زیرین فیلم‌هایش انتقادات مختلفی مطرح می‌کرد درباره این که چرا به بعضی مسائل و موضوعات جغرافیایی، بومی و آیینی پرداخته نمی‌شود. او توضیح می‌داد که چرا باید جغرافیای به خصوصی چون زاگرس، دماوند و دریای پارس مورد توجه قرار گیرد و در کتاب‌ها و فیلم‌هایش روی آیین‌ها و پاسداشت مکان‌های ارزشمند تاکید می‌کرد. او از مستندسازانی بود که در کنار یار و همراه همیشگی‌اش - آقای اسعد نقشبندی - که عکاس بسیار توانمندی است یکتنه برای دغدغه‌هایی که داشت، برای فرهنگ و آیین این کشورش کار کرد و مقولات بسیاری را به ثبت رسانید.

آقای طیاب همواره ایده‌های مختلف در ذهن داشت و هیچ‌ وقت هم منتظر تایید کسی نمی‌ماند و خودش برای هموار کردن مسیر کار خودش شرایط ایجاد می‌کرد و سپس آرام‌آرام پروژه و اندیشه خود را به کمال می‌رساند. در واقع می‌خواهم بگویم او با شرایط طولانی کار کنار می‌آمد و هدفش را به سرانجام می‌رساند. او کسی بود که عاشقانه زیست و عاشق ایران بود و همیشه به من می‌گفت من آدم خیلی خوشبختی هستم چون کاری را که عاشقانه دوست دارم، انجام می‌دهم. به نظر من او مرد خوشبختی بود و آثار ارزشمندی هم از خود به جای گذاشت؛ آثاری که در آرشیو ملی و جهانی می‌ماند. به نظر من تا ایران هست اسم آقای منوچهر طیاب بر تارک تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم نقش خواهد بست.»