سالن‌های همچنان تعطیل و دست خالی سینما

شرق- شیوع ویروس کرونا در زمستان سال گذشته، به‌گونه‌ای جهان را تحت‌تأثیر خود قرار داد که عوارض آن می‌تواند تا زمستان سال جاری نیز ادامه داشته باشد. پس از شوک اولیه و گذر از موج سهمگین این ویروس کشنده، این روزها شاهد ازسرگیری بسیاری از فعالیت‌های اجتماعی، البته با رعایت پروتکل‌های بهداشتی مربوط به آن هستیم؛ از بازگشایی استادیوم‌های ورزشی و برگزاری مسابقات فوتبال، البته بدون حضور تماشاگر گرفته تا سالن‌های سینما که این آخری با اندکی فاصله زمانی نسبت به بقیه بازگشایی شده است. سینما که در دهه‌های اخیر وجوه صنعتی آن بر وجوه هنری‌اش پیشی گرفته و به یک ابرصنعت به‌شدت پول‌ساز تبدیل شده، آسیب بسیاری از تعطیلی‌های ناشی از شیوع کرونا دیده و گزارش خسارت‌های میلیارددلاری آن در روزهای گذشته تیتر بسیاری از سایت‌های خبری جهان بوده است، به‌خصوص سینمای آمریکا و پس از آن سینمای هند که به لحاظ گستردگی مخاطب حرف اول و آخر سینمای جهان را می‌زنند. موضوع وقتی جالب‌تر می‌شود که بسیاری از فیلم‌های پرفروش هرساله سینمای جهان استارت خود را از ماه می زده و در جولای به اوج می‌رسند. برای نمونه هم می‌توان به آخرین فیلم از سری فیلم‌های جیمز باند اشاره کرد که اکرانش به واسطه تعطیلی سینماها به تعویق افتاده و کمپانی سازنده‌اش را به چالش کشیده است. ادامه‌دارشدن این جریان که در نهایت به نفع وی‌او‌دی‌هایی مانند نتفلیکس شد، سران کمپانی‌ها و سرمایه‌گذارها را به فکر راه چاره‌ای انداخت و سرانجام رأی به بازگشایی سالن‌های سینما در کشورهای مختلف داد. تا جایی که حتی کشوری مانند ایتالیا که در صدر مبتلایان به کرونا در اروپا قرار دارد، با وجود همه مخاطرات به این امر تن داد. البته اندک کشورهایی هم بودند که در روزهای اوج شیوع کرونا همچنان چراغ سالن‌های سینماهای خود را روشن نگه داشته بودند؛ برای نمونه می‌توان به کشور «سوئد» اشاره کرد که با رعایت پروتکل‌های بهداشتی، سالن‌های سینمایش را باز نگه داشت.

 در ایران نیز از هفته نخست اسفند و درحالی‌که سینمادارها سالن‌های خود را برای فصل نمایش پررونق نوروز آماده می‌کردند، به دستور وزارت بهداشت و ستاد مقابله با کرونا سالن‌های سینما بسته شد که این امر تا امروز هم تداوم پیدا کرده است. در هفته‌های نخست و با توجه به سرعت تکثیر این ویروس، تعطیلی سالن‌های سینما قطعا کاری درست، منطقی و معقول به حساب می‌آمد، چراکه تجمع مردم در سالن‌های سرپوشیده می‌توانست اتفاق‌های تلخی را رقم زده و آمار مبتلایان را افزایش دهد. 

اما اقتصاد نحیف سینمای ایران که گردش مالی‌اش در سال از 300 میلیارد تومان فراتر نمی‌رود، قطعا بیش از سایر کشورها از این چالش بزرگ آسیب می‌بیند، چراکه از یک سو سینمای ایران آشکارا از تنوع مضمون رنج برده و در سال‌های اخیر به‌شدت متمایل به بازیگران خود شده است. از طرف دیگر، وی‌او‌دی‌ها نیز از یک رقیب معمولی به یک رقیب قدرتمند و پرطرفدار تبدیل شده که می‌توانند بخشی از مخاطبان سینما را مال خود کند. در کنار همه اینها باید انفعال سازمان سینمایی کشور را هم در قبال این اتفاق بی‌سابقه به موارد بالا اضافه کرد که تهیه‌کنندگان و سینمادارها را در وضعیت بغرنج‌تری قرار داد. اختصاص 10 میلیون تومان به هر پرده سینما بابت کمک‌هزینه جبران خسارت، بیشتر به یک شوخی تلخ شبیه بود تا حمایت مالی از سالن‌هایی که در ماه بسیار بیش از این رقم را باید هزینه کنند. در روزهای اخیر، صحبت‌های زیادی درباره بازگشایی سینماها از روز عید سعید فطر به گوش می‌رسید که روزنه‌ای از امید را به روی اهالی سینما باز کرد.  اما ستاد مقابله با کرونا همچنان رأی به بسته‌ماندن سالن‌ها حداقل تا نیمه خردادماه داده که با توجه به بازگشایی تمامی صنف‌ها در پایان ماه مبارک رمضان، عجیب جلوه می‌کند! درحالی‌که رعایت سفت‌وسخت پروتکل‌های بهداشتی می‌توانست ضریب اطمینان در سالن‌های سینما را بالا برده و چرخ کند اقتصاد سینمای ایران را ولو اندک به راه بیندازد. حال باید منتظر روزهای آینده ماند و دید که ستاد مقابله با کرونا چه زمانی رأی به بازگشایی سینماها می‌دهد و آیا سینمای ایران ظرفیت کشاندن دوباره مخاطبان خود به سالن‌هایش را دارد یا خیر؟