فارن پالسی نوشت: بیماری همه گیر کرونا ویروس کاستی های زیادی از دولت ها را در سراسر جهان به نمایش گذاشت. در ایالات متحده و انگلیس، آزمایشات ناکافی و پیام های متناقض از سوی مقامات منجر به کاهش اعتماد مردم به تصمیمات اتخاذ شده توسط قانونگذاران شد. در کشورهای در حال توسعه، بسیاری از دولتها توانایی ردیابی و جداسازی بیماران کرونا ویروس را ندارند. بنابراین، آنها نمی‌توانند به ارائه محرک‌های اقتصادی قابل توجه در کشور بپردازند، زیرا مشاغل از تعطیلی و محدودیت رنج می برند. نهادهای چند جانبه تلاش کرده اند که اقدامات سریع و سرنوشت سازی را انجام دهند، به ویژه که آنها به میدان جنگ برای رقابت بین کشورهایی مانند ایالات متحده و چین تبدیل شده‌اند و بر مشکلاتشان افزوده شده است.
در ادامه ی این مطلب آمده است: در این شرایط، دیگر بازیگران، از سازمان های خیریه گرفته تا باندهای جنایتکار، شکاف موجود را پر کرده‌اند. ما بعضی از بهترین مقالات خود را در مورد گروه هایی که از این فرصت استفاده کرده اند، گرد آورده ایم، در حالیکه دولت ها در مورد نقش این گروه‌ها به وضوح صحبت نمی‌کنند، زیرا به نفع شان نیست.
به طور مثال، از آنجا که 30 درصد از جمعیت پاکستان در فقر زندگی می کنند، نخست وزیر عمران خان در اوایل زمان شیوع کرونا در مورد تعطیلی سراسر کشور که در تاریخ 9 ماه مه به پایان رسید، ابراز نگرانی کرد. ندا مقصود در 11 مه نوشت: هنگامی که تعطیلی به پایان رسید، اجرای وظایف دولتی به تعویق افتاد یا کند شد و تصمیم گیری سریعی توسط دولت برای آنها صورت نگرفت. بنابراین، نیازهای مردم باید از طریق اقدامات خیریه برطرف شود. سازمان های غیر انتفاعی محلی و حتی پاکستانی هایی که در خارج از کشور زندگی می کنند، از واتس اپ و سیستم عامل های رسانه های اجتماعی استفاده کرده اند تا درخواست کمک مالی، غذا، صابون و تجهیزات محافظ شخصی برای افراد و بیمارستان های نیازمند را مطرح کنند.
اما چنین تلاش های اجتماعی فقط یک تسکین موقت را فراهم می کند، به ویژه که اثرات اقتصادی تعطیلی بعد از پایان آن مشخص می‌شود. مقصود می نویسد: پاکستان منابع و بودجه کافی را برای مقابله با ویرانی های ناشی از کرونا ویروس و تعطیلی بعد از آن ندارد. در واقع، اکنون این کشور صرفاً بر اساس تمایل شهروندان خود برای اینکه از این بحران جان سالم به در ببرند، فعالیت می‌کند.
در افغانستان، دولت در طول همه گیری به دلیل غربالگری نامناسب کسانی که از مرزها عبور می کردند و به ویژه از ایران به کشور وارد می‌شدند که شیوع کرونا ویروس در آن زودرس و قابل توجه بود، با انتقاد روبرو شد. اما طالبان ادعا می کند که اقدامات ایزوله سازی را به صورت اجباری برای کسانیکه از ایران وارد افغانستان می‌شوند، انجام داده و حتی مراکز قرنطینه خود را نیز تأسیس کرده اند. اشلی جکسون در تاریخ 6 ماه مه نوشت:
این پیام رسانی طالبان بخشی از یک استراتژی تبلیغاتی بزرگتر است. این گروه شورشی، فیلم ها و اطلاعیه هایی را منتشر کرد تا نشان دهد که در زمینه‌ی مبارزه با کرونا ویروس در مناطق تحت کنترلش فعالیت دارد. طالبان سعی دارد نشان دهد که اقداماتی همچون بررسی تب افراد تا ارائه‌ی اطلاعات بهداشتی به مردم را انجام می‌دهد.
جکسون استدلال می کند: غیرنظامیانی که تحت کنترل طالبان زندگی می کنند، احتمالاً از افزایش خشونت که باعث اختلال در دسترسی آنان به مراقبت های بهداشتی می شود، به طور نامتناسب رنج خواهند برد. او می نویسد: آیا اهدا کنندگان کمک‌ها و آژانس هایی که در این زمینه فعال هستند، می توانند آشکارا تصدیق کنند که شورشیان نقش اساسی را در مقابله با ویروس ایفا می کنند و از آنها خواسته شده است که برای جلوگیری از گسترش ویروس و تسهیل کار درمانی، اقدامات مشخصی انجام دهند. واقعیت این است که در صورت عدم وجود چنین تلاشی، طالبان به احتمال زیاد به بهره برداری از همه گیری برای اهداف خود ادامه خواهد داد.
رابرت مگاگ در 8 مه نوشت: کشورهایی همچون مکزیک، برزیل و السالوادور نیز شاهد افزایش خشونت مرگبار به دست کارتل های مواد مخدر و باندهای جنایتکار بوده‌اند. گروه‌هایی که از این فرصت همه گیری برای ایجاد قدرت نرم با ارائه کالاهای اساسی و خدمات به گروه های آسیب پذیر استفاده می کنند. در بسیاری از زاغه ها، گروه های جرم و جنایت به جای پلیس در حال اجرای دستورات تعطیلی و بازپرسی هستند. وی می نویسد: فعالیت این کارتل‌ها در راستای مبارزه با کرونا، زمانی که دولت فاقد توانایی کافی در این زمینه است، افزایش می‌یابد. علاوه بر تقویت خشونت در حال افزایش، این بیماری همه گیر می تواند فشارهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برخی از سازمان‌های جنایتکار را به همان روشی که طی آن مافیای ایتالیا و یاکوزای ژاپنی پس از جابجایی های بزرگ جنگ جهانی دوم ظهور کردند، تقویت کند.
استفانیا دی ایگنوتی در تاریخ 4 می اعلام کرد: اقتصاد پراکنده ایتالیا خلاء جدیدی برای مافیا ایجاد کرده است. در حالیکه مقامات در مناطق جنوبی کشور عمدتاً از بدتر شدن عوارض بهداشتی این بیماری جلوگیری می کردند، تعطیلی متعاقب آن منجر به از دست دادن کار روزانه برای ده ها هزار کارگر غیررسمی شد. در این شرایط نابسامان، بودجه امدادرسانی که از سوی دولت مرکزی در اختیار شهرداری‌ها قرار می‌گیرد، زمینه را برای جرم و جنایت سازمان یافته فراهم می کند. در ناپل، مافیا به عنوان ارائه دهنده بسته های مواد غذایی و وام عمل کرده است. بنا بر گزارش ها، در پالرمو، برادر یک رئیس مافیایی در حال توزیع بسته های غذایی در فقیرترین محله شهر دیده شده است.
در برخی از شهرها مانند پالرمو به منظور جلوگیری از سوءاستفاده‌ی شبکه های مافیایی از افراد ناامید و بیکار که بعداً درخواست برخی از بازپرداخت ها را از آنها دارند، برنامه های کمک مالی و نقدی توسط دولت به اجرا گذاشته شده است. وی گفت: من این واقعیت را که پالرمو ده ها سال با مافیا مبارزه کرده است، یک مزیت می دانم، زیرا ما الان می دانیم که چگونه می توانیم با این پدیده مبارزه کنیم. شهردار پالرمو به دی ایگنوتی گفت: ما فقط باید تا حد امکان سریع باشیم و این کار را هم خواهیم کرد.
نینا هاچیگیان و آنتونی اف. پیپا در 5 مه تصریح کرد: در واقع، عدم موفقیت سیستم چند جانبه جهانی برای مقابله با بحران کرونا ویروس فرصتی را برای دولتها، شهرها و ایالت ها در سراسر جهان برای انجام اقدامات قاطع تر ایجاد کرده است. آنها به هم می پیوندند تا شکاف همکاری های جهانی را پر کنند و به برگزاری مجامع دیجیتالی و کنفرانس ها روی می آورند تا در قالب آنها شهرداران به بحث در مورد پاسخ های بهداشتی و همچنین نحوه بازگشایی و پشتیبانی از مشاغل کوچک بپردازند. رهبران محلی استراتژی های خود را با توجه به ذهنیتی که از جامعه جهانی دارند، سامان می‌دهند. دقیقاً در شرایطی که سیستم چند جانبه با فشار شدید روبرو است.
اما شهرها در سیاست گذاری جهانی نقش ثانویه دارند، چیزی که ممکن است در جهان پس از همه گیری نیاز به تغییر داشته باشد. هاچیگیان و پیپا می نویسند: هنگامی که دولت ها با رکود اقتصادی ناشی از واکنش به کرونا ویروس مواجه شوند، این شهرها هستند که به سختی باید با این شرایط بجنگند تا اطمینان حاصل شود که بهبودی حاصل شده است.
دیدگاه تان را بنویسید