پشت این لبخند، شب‌های تلخی است!

ناهید کیانی در پست اینستاگرامی خود نوشت:

سلام بر مردم خوب سرزمین زیبایم ایران.

ایرانی که از کودکی برای برافراشتن نام کهنش جنگیده‌ام، ایرانِ دخترکان جنوب، ایرانِ دامن‌های رنگی شمال، ایرانِ قلب‌های مهربان کوهستان، ایرانِ دست‌های گرم کویر، ایرانِ آبی خلیج همیشه فارس…

امروز در واپسین روزهای مردادماه خوشحالی‌ام را از کسب مدال در آوردگاه بزرگی چون المپیک با همگی‌شما به اشتراک می‌گذارم و آرام در گوش مام وطنم زمزمه می‌کنم که: این مدال گوارای وجودت باد.

در سه سالی که گذشت لحظات تلخ و شیرین زیادی را تجربه کردم، افتادم، بی‌مهری‌ها کمرم را شکست، فروریختم، ناامید شدم… اما به یک‌باره ندایی در من حلول کرد به پاهایم انرژی دوباره بخشید و کمک کرد تا بلند شوم، به شانه‌های پدر و مادرم تکیه کردم و بلند شدم، دستان مربیان مهربانم را محکم گرفتم و بلند شدم، ناهید را در آغوش کشیدم و بلند شدم و برای این ناهیدِ تمام قد، تا آخرین نفس جنگیدم.

خوشحالم که تلاش‌هایم به ثمر نشست و عذرخواهم که مدالم خوش‌رنگ‌ترین نشد. امید به اینکه روزی دخترکی در روستایی از کشورم مدال مرا با انگشت نشان دهد و زمزمه کند که “ناهید توانست، من هم می توانم“. 

آنجاست که زمزمه‌ی او بزرگترین دستاورد من در تمام زندگی‌ام خواهد بود.