در حدیث است که می‌فرماید: اِذا فَسَدَ العالِم، فَسَدَ العالَم: هنگامی که یک عالم (دانشمند دینی و مذهبی)؛ فاسد شود، دنیای را فاسد می‌کند؛ این حدیث را می‌توان برای ورزشکاران هم؛ مصداق درستی دانست.
زیرا ورزشکار حرفه‌ای و قهرمان ورزشی نیز یک فرد دانا، عالم و مسلط به علم ورزش در رشته خودش محسوب می‌شود و هرچند ممکن است طیف گسترده‌تری از یک عالم دینی از نظر جذب مردمی نداشته باشند، اما بسیاری از افراد، یک ورزشکار موفق قهرمان را به عنوان انسانی سالم، ارزشمند، با اخلاق، مردم دار، قوی و الگویی خطا ناپذیر، می‌پندارند و با پذیرش وی، حرکات و رفتار؛ کردار و اندیشه و حتی ظاهر او را مورد توجه و گاه نقد قرار می‌دهند.
گستردگی پیروی از انسان‌های قوی و موفق و طیف وسیعی که اینگونه انسان‌ها در بین مردم دارند؛ نقش و حضور و بروز آنها را در لایه‌های مختلف اجتماعی، پررنگ خواهد کرد و بالنتیجه، مسئولیت و پاسخگویی آنها را نیز بیشتر خواهد کرد.
ورزشکار باید اخلاق‌مدار، متواضع و فروتن، مرجع اعتماد و اطمینان، مردمی، متدین و مقید به رعایت آداب و رسوم و سنت‌های درست دینی و مذهبی و حتی قبیله‌ای و قوی باشد.
عادات و اخلاقی مانند تعصب بر رعایت حجاب و پوشش ظاهری، گرایش به فرائض مذهبی واجبات شرعی، رعایت حلال و حرام، دفاع از ضعیف و محروم و ستیزه با ستمگر و زورگو؛ باید در اخلاق و رفتار و درونی یک ورزشکار نهادینه شود.
اجتناب از فرهنگ منحط غربی، پوشش و ظاهر غربی و لیبرالی و رفتن به راستگویی و صدق، صفا و وفا، همت و مردانگی، از اصولی است که ورزشکار باید رعایت و خود را ملزم به اجرای آنها بداند.
دیدگاه تان را بنویسید