نام «دنیز هشتبران» شاید برای خیلی از مردم و حتی علاقه‌مندان به ورزش ناآشنا باشد؛ دختری جوان و موفق که باوجود مدال‌آوری‌هایش در میادین جهانی، کمتر از او اسم برده می‌شود. دلیل ناشناخته‌بودن او در این عرصه نه بهدلیل کم‌ارزش‌بودن ورزشی است که در آن فعالیت می‌کند، بلکه بهدلیل بی‌توجهی مسئولان به آن ورزش است. رشته محبوب دنیز دارت است؛ رشته‌ای که برای بسیاری از ایرانی‌ها جنبه تفریحی دارد، اما دومین ورزش مطرح در انگلستان است. تا پیش از این ایران حرف زیادی برای گفتن در این رشته نداشت تا اینکه هشتبران در تیم ملی جوانان ظهور کرد. دو عنوان قهرمانی انفرادی و تیمی و مدال برنز جهانی موجب شد ایران هم سری بین سرهای دارت در جهان دربیاورد؛ طوری‌که خارجی‌ها را هم خواهان به‌خدمت‌گرفتن این دختر جوان کند؛ اما قهرمان دارت جوانان جهان از فرصت‌هایی که داشت استفاده نکرد تا حسرت لژیونرنشدن بر دلش بماند. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با بانوی برتر دارت ایران می‌خوانید.
خانم هشتبران روزهای کرونایی را چطور می‌گذرانید. درست است که دارت به اندازه سایر رشته‌ها حجم بالایی از مسابقات بین‌المللی یا المپیک ندارد، اما بههرحال فکر می‌کنم، با آمدن کرونا برنامه‌های شما هم معلق شده است.
بله، تقریبا همین‌طور است؛اما ما سعی کردیم با راه‌اندازی رقابت‌های مجازی و آنلاین، از این فضا فاصله بگیریم. خود من جزء کمیته برگزاری مسابقات هستم. تا‌به‌حال 9 دوره مسابقه را به این شیوه برگزار کرده‌ایم که استقبال خوبی از آن شد. فکر می‌کنم چیزی حدود سه، چهار هزار شرکت‌کننده داشتیم. مسابقات در همه رده‌های سنی برگزار شد. حتی مسابقاتی را تحت عنوان همسران برگزار کردیم که زن‌و‌شوهر‌ها به‌صورت دوبل با هم مسابقه می‌دانند. بههرحال در این شرایط چاره‌ای نداریم جز اینکه به‌صورت مجازی کار را جلو ببریم.
در سطح بین‌المللی چطور، در مسابقه‌ای شرکت نکردید؟
راستش ما می‌خواستیم خودمان میزبانی یک تورنمنت را بگیریم که متأسفانه شورای برون‌مرزی وزارت ورزش و جوانان با این موضوع موافقت نکرد. درحالحاضر خیلی از کشورها هستند که رقابت‌های دوستانه‌ای را به‌صورت مجازی برگزار می‌کنند. دلیل این شورا هم به‌خاطر موضوع حجاب خانم‌ها بود. گفته بودند مسابقات مجازی هیچ فرقی با اینکه بروی آن طرف مسابقه بدهی ندارد. ورزشکاران وقتی تماس تصویری‌شان برقرار می‌شود، دوربین را روی تخته زوم می‌کنند و طبیعتا وقتی در خانه‌هایشان هستند، حجابی ندارند، برای همین نشد؛اما در کل خودم هم در رقابت‌های بین‌المللی شرکت نمی‌کنم چون این روزها درگیر کنکور هستم و می‌خواهم پزشکی قبول شوم.
پس با این شرایط فعلا به حضور در رقابت‌های جهانی فکر نمی‌کنید؟
مسابقات قهرمانی جهان دارت هر دو سال یک‌بار برگزار می‌شود. من سال 2017 دومین حضور را در این رقابت‌ها داشتم و سال قبل هم (2019) به‌خاطر کنکور انصراف دادم. الان بیشتر وقتم در خانه به درس‌خواندن می‌گذرد. البته در خانه تخته دارم و روزها تمرین می‌کنم. چون دارت یک ورزش فکری است، هم به درس‌خواندنم کمک می‌کند و هم اینکه باعث می‌شود از تمرین عقب نباشم؛ اما در کل هدفم برای رقابت‌های قهرمانی جهان بزرگ‌سالان است که سال 2021 برگزار می‌شود. اولین و تنها مدال طلای دارت ایران در جهان را من به دست آوردم که در رده جوانان بود. دلم می‌خواهد اولین طلای بزرگ‌سالان را هم خودم به دست بیاورم. البته من سال 2015 در رقابت‌های قهرمانی جهان ترکیه هم شرکت کردم که آنجا مدال برنز گرفتم.
از نگاه مردم و عموم جامعه دارت بیشتر جنبه تفریحی دارد و آن را به‌عنوان یک ورزش حرفه‌ای و قهرمانی قلمداد نمی‌کنند. شاید همین الان خیلی‌ها خود شما را با اینکه قهرمان دنیا هستید، نشناسند. در‌این‌باره توضیح می‌دهید؟
خود من سال 92 ورزش دارت را شروع کردم. الان درمقایسهبا هفت سال پیش آگاهی و شناخت مردم نسبت به این رشته خیلی بهتر شده است. هر‌چند هنوز هم خیلی‌ها با این ورزش و قوانین و مسابقاتش ناآشنا هستند.خیلی‌ها وقتی می‌شنود دارت مسابقه جهانی و لیگ دارد، تعجب می‌کنند، بااین‌حال می‌توان به گسترده‌تر‌شدن این رشته در کشور خوش‌بین بود؛ به‌ویژه از وقتی که ما (تیم جوانان) به رقابت‌های قهرمانی جهان 2017 ژاپن رفتیم و مدال گرفتیم. آنجا من طلای انفرادی گرفتم. تیم دوبل زنان نیز قهرمان شد و امیرعلی میرزایی هم نایب‌قهرمان تیم مردان. تعداد علاقه‌مندان به این رشته واقعا رشد خوبی داشته است. در دارت خیلی زود می‌توانی پیشرفت کنی. درحالحاضر تعداد باشگاه‌های دارت درمقایسهبا سال‌های گذشته افزایش پیدا کرده و اینها نشانه‌های خوبی است. خود من یک سال بعد از این که فعالیتم را در این رشته شروع کرده بودم، توانستم برنز جهان را بگیرم. البته این را هم بگویم کل وقت و زندگی‌ام را برای این مدال گذاشته بودم. من قبل از دارت، تیراندازی (تفنگ بادی) کار می‌کردم. آن موقع 10، 11 سالم بود. در باشگاهی که تیراندازی می‌کردم، دارت هم آموزش می‌دادند. من زمان‌های استراحتم را می‌رفتم و دارت می‌زدم که آنجا با آقای دهقان‌پور، مربی‌ام، آشنا شدم و ایشان به‌نوعی من را کشف کردند.
رسیدگی مسئولان به مجموعه دارت کشور چطور است. بههرحال این رشته فدراسیون ندارد و با انجمن اداره می‌شود.
مسئولان که فقط فوتبال را می‌بینند. درباره بانوان هم که دیگر همه می‌دانند و حمایت‌ها به اندازه ورزشکاران مرد نیست. این‌طور نیست که بگوییم دارت امکانات خاصی نمی‌خواهد و فقط برای تمرین‌کردن یک تخته می‌خواهد، می‌خواهم بگویم دارت هم ورزشی است که باید مربی بالای سرت باشد. فنون و تکنیک دارد. باید استایلش را داشته باشی. ما هم به حمایت نیاز داریم. انجمن دارت زمانی که ما به مسابقات ژاپن رفتیم، واقعا حمایت کرد و با اینکه خرج این سفر زیاد بود، همه هزینه‌ها را داد، اما فقط در همین حد بود. ما مسابقات لیگ و کشوری را خودمان با هزینه شخصی برگزار می‌کنیم. هیچ منبع درآمدی نداریم. ما سال 93 حدود 10 استان رفتیم تا رقابت‌های رنکینگ کشوری را برگزار کنیم. تازه در کنارش مسابقات لیگ و قهرمانی کشور را هم داریم. تنها درآمد ما از جوایز این پیکارهاست که این جوایز هم از مبلغ ورودی‌ای است که خود ورزشکاران برای حضور در مسابقات پرداخت می‌کنند، اما با اسم انجمن به نفرات برتر اول تا سوم اهدا می‌شود. بههرحال فدراسیون انجمن‌های ورزشی 21 انجمن دارد، این‌طور نیست که از وزرات ورزش و جوانان بودجه نگیرد.
آن‌طور که گفته می‌شود، بازیکنان دارت هم شرایط لژیونر‌شدن را دارند، شما در این موقعیت قرار نگرفتید؟
من بعد از مسابقات ژاپن چند پیشنهاد از کشورهای خارجی داشتم اما قبول نکردم و زیاد آن را جدی نگرفتم؛ نمی‌دانم چرا، شاید بهدلیل اینکه سنم کم بود یا اینکه عرق به وطن داشتم. دارت ورزش دوم انگلیسی‌هاست. یک برند معروف انگلیسی می‌خواست اسپانسر من شود. فدراسیون جهانی دارت در انگلستان است. انگلیسی‌ها بازیکنان خوب را روی هوا می‌زنند. آنها در همان ژاپن خواستند من را جذب کنند. از کانادا هم پیشنهاد داشتم. متأسفانه نتوانستم درست از فرصت‌ها استفاده کنم.
الان هم که هدفم قبول‌شدن در کنکور پزشکی است، اگر پیشنهاد تازه‌ای داشته باشم، شرایط برایم سخت می‌شود. باید ببینم در آینده وضعیتم چطور می‌شود.
دیدگاه تان را بنویسید