بیلیارد | ادامه بررسی تخلفات رئیس سابق بیلیارد

حواشی برکناری ناگهانی هاشم اسکندری از فدراسیون بولینگ و بیلیارد در حالی ادامه دارد که اهالی این رشته همچنان از پشت‌پرده‌های این ماجرا می‌گویند. حرف‌وحدیث‌ها بر سر تخلفات مالی است؛ تخلفاتی که گفته می‌شود طی  9 سال مدیریت اسکندری در این فدراسیون صورت گرفته، اما بعد از سال‌ها تازه برملا شده است. اولین بازیکنی که به صراحت در مورد وضعیت نابسامان فدراسیون بولینگ و بیلیارد افشاگری کرد، علی مقصود، ملی‌پوش سابق پاکت بود. او مدعی شد بحث فساد مالی در این مجموعه به‌قدری گسترده است که مسئولان تا مرحله جعل امضای بازیکنان هم پیش رفته‌اند. حالا اما نوبت به سهیل واحدی، یکی از پرافتخارترین اسنوکربازهای ایران رسیده تا به قول خودش قدری از دل پردردش در این سال‌ها بگوید. او علاوه‌بر اینکه اظهارات مقصود را تأیید می‌کند، به موارد جدید دیگری از شبهات مالی در این فدراسیون اشاره می‌کند که یکی از آنها نحوه غیرقانونی پرداخت پاداش ملی‌پوشان است. «شرق» دراین‌باره گفت‌وگویی اختصاصی را با قهرمان اسنوکر آماتورهای جهان ترتیب داده که متن آن را در ادامه می‌خوانید.

 آقای واحدی از اوضاع و احوال این روزهایتان بگویید. کرونا قطعا برنامه‌های شما را هم به هم ریخته است.

بله، خب همین‌طور است. من الان در انگلیس هستم و اینجا هم ویروس کرونا شدت زیادی دارد. تقریبا نزدیک به دو ماه و نیم تمرینی نداشته‌ام و در خانه بودم. درحال‌حاضر شرایط قدری نسبت به قبل بهتر شده و تمریناتم را شروع کرده‌ام. البته ابتدا به‌صورت تکی تمرین می‌کردم و چند روزی می‌شود که با رعایت نکات بهداشتی و حفظ فاصله با رقبا تمرین می‌کنیم.

 با این شرایط مسابقه‌‌ای هست که برگزار شود؟

بله، یک ماه دیگر در رقابت‌های قهرمانی جهان کروسیبل شرکت می‌کنم. البته قرار بود این مسابقات دو ماه و نیم پیش برگزار شود اما به‌خاطر کرونا عقب افتاد. مسابقات جهانی در همه رشته‌ها بالاترین سطح را دارد و در رشته ما هم همین‌طور است. همه بهترین‌های دنیا در آن حضور خواهند داشت. البته بیشتر شرکت‌کنندگان از بریتانیا هستند. این برای سومین‌بار است که من تجربه شرکت در این رویداد را دارم.

 یعنی واقعا با وجود کرونا برگزار می‌شود؟ تا به الان در هیچ رشته‌‌ای زمان قطعی برای مسابقات جهانی اعلام نشده است.

بله، آن‌طور‌که به ما گفته‌اند حتما برگزار می‌شود، اما بدون تماشاگر و پشت درهای بسته. البته چند وقت پیش هم یک مسابقه دیگر با همین شیوه برگزار کردند که مشکلی به وجود نیامد.

 بازی‌کردن در مسابقه‌‌ای که بدون تماشاگر باشد از حساسیت رقابت‌ها کم نمی‌کند؟

بودن تماشاچی در مسابقه کلا یک حسن است. هرچند سختی‌های خودش را هم دارد. مردم وقتی بازی‌ات را تماشا می‌کنند، دچار استرس و هیجان می‌شوی. وقتی که خوب بازی کنی، تشویقت می‌کنند و انگیزه‌ات سه برابر می‌شود؛ اما زمانی که هواداری نباشد احساس می‌کنی که شرایط رقابتت با حریف برابر است؛ برای مثال وقتی در انگلیس که مهد اسنوکر دنیاست با یک انگلیسی بازی می‌کنی، همه دوست دارند که او ببرد، اما وقتی مسابقه پشت درهای بسته باشد، شرایط فرق می‌کند و به‌نوعی بهتر می‌شود.

 فکر می‌کنید در سومین تجربه حضورتان در رقابت‌های جهانی چه نتیجه‌‌ای بگیرید؟

من دو دفعه قبلی زیاد خوب بازی نکردم اما سعی می‌کنم بهتر باشم. من به ورزش‌های دیگر کاری ندارم اما در رشته ما اصلا نمی‌شود قول هیچ مقام و رتبه‌‌ای داد.

 اسنوکر و بیلیارد جزء رشته‌های مغفول‌مانده در ورزش کشور هستند که همیشه بازیکنان و ملی‌پوشان آن از  بی‌توجهی مسئولان گلایه‌مند بوده‌اند. قطعا شما هم همین احساس را دارید؟

بله، همین‌طور است. من زمانی که آماتور بودم خودم خرج همه هزینه‌ها و حضورم در مسابقات خارجی را می‌دادم، چه برسد به الان که در سطح حرفه‌‌ای بازی می‌کنم. متأسفانه رشته ما چون پخش تلویزیونی ندارد، اسپانسری سمتش نمی‌آید. خود من بشخصه تمام هزینه‌هایم را با جوایزی که از مسابقات به دست می‌آورم، تأمین می‌کنم. زمان تمریناتم در طول روز آن‌قدر زیاد است که اصلا نمی‌رسم در کنار ورزش شغلی داشته باشم. تازه متأهل هم هستم. با این شرایط فقط تمرین می‌کنم و مسابقه می‌دهم. هیچ پس‌اندازی برایم نمی‌ماند.

 برسیم به بحث برکناری ناگهانی هاشم اسکندری از فدراسیون بولینگ و بیلیارد. وزارت ورزش هیچ توضیحی درباره عزل او نداده است. در این مدت تنها علی مقصود صحبت‌هایی دراین‌باره کرده. او گفته دلیل اخراج اسکندری تخلفات مالی است. شما هم آن را تأیید می‌کنید؟

بله، همین‌طور است. اوضاع در این فدراسیون آن‌قدر خراب است که نمی‌شود اسمش را تخلفات مالی گذاشت، آن‌قدر تخلفات زیاد است که نمی‌دانم از کجا بگویم؛ برای نمونه من در مسابقات آسیایی کیش دو عنوان اولی به دست آوردم یکی در بخش تیمی و یکی هم انفرادی. فدراسیون به‌جای اینکه کل جایزه را به من بدهد، 30 درصدش را خودش برداشت و 70 درصدش را به من داد. یک چک، بدون تاریخ به من دادند، اما رئیس و مربی تیم ملی شب به هتل محل اقامت من آمدند و با تهدید آن را از من گرفتند. بعد به جایش یک حواله دیگر که آن هم نه در سربرگ فدراسیون بود و نه تاریخی داشت به من دادند. البته درباره سایر بازیکنان هم همین‌طور عمل کردند، تنها درمورد من این‌طور نبود. تقریبا فکر کنم چهار سال از این اتفاق گذشته و بعد تازه همان 70 درصد جایزه را که دیگر هیچ ارزشی نداشت به ما دادند. راحت بگویم که پول زور از بچه‌ها می‌گرفتند.

 چرا همان موقع حرفی از این تخلفات نزدید؟

من به وزارت ورزش رفتم، نامه هم نوشتم و همه موارد را به مسئولان گوشزد کردم، اما آقایانی که در رأس کار بودند نامه من را پاره کردند و دور انداختند. ورزش ایران کلا بیمار است. وقتی اوضاع اقتصادی در کشور بد می‌شود، مسئولان فقط به فکر خودشان می‌افتند، همین. احسان حیدری‌نژاد یکی از ملی‌پوشانی است که در اعتراض به اوضاع و احوالی که بر این فدراسیون حاکم است، گلایه‌هایی را مطرح کرد. او گفت که امضایش در فدراسیون جعل شده اما آقای شهلا، مربی تیم ملی، برای اینکه تلافی کرده باشد، زیرآب او را در باشگاهی که کار می‌کرد زد و آنها هم او را برکنار کردند. خود من هم یک شاگرد داشتم که همین آقایان او را هم از دست من درآوردند. رؤسایی که اداره فدراسیون‌های ما را به دست می‌گیرند، در چهار سال اول  یکه‌تاز روی زمین می‌شوند. چهار سال دوم تلافی چهار سال اول را در‌می‌آورند.

 چهار سال سوم هم مثل هاشم اسکندری برکنار می‌شوند!

 بله، دقیقا. من از اینکه این‌همه سال عمرم را در اسنوکر ایران صرف کردم، راضی نیستم. این افراد خیلی در حق ما اجحاف کردند. من 15 سال پرچم ایران را در مسابقات مختلف بالا بردم. در رقابت‌های آسیایی که واقعا نمی‌دانم چقدر مدال گرفتم. اسنوکر ایران رو به نابودی است و دیگر هیچ انگیزه‌‌ای برای علاقه‌مندان به این رشته نمانده. همه باشگاه‌ها را هم بسته‌اند. اسنوکر اگر ورزش اول کشورهای جهان نباشد، ورزش دومشان است. چین یک بازیکن به نام «دینک» دارد که در رقابت‌های حرفه‌ای‌های جهان به فینال رفت و باخت. بازی او در فینال 15 میلیون بیننده آنلاین داشت؛ اما در کشور ما اصلا به این ورزش اهمیتی داده نمی‌شود. من می‌خواستم در کل کشور کار استعدادیابی را انجام دهم، اما جلویم را گرفتند و نگذاشتند، چون ترسیدند جایشان را بگیرم. خیلی از بازیکنان زیر 21 سال کشور شاگردهای خود من هستند. من حتی تا کاشمر هم برای تدریس رفتم. به روستاهای دورافتاده و محروم هم رفتم برای اینکه به بچه‌های آنجا انگیزه بدهم. نمی‌دانم چه بگویم امیدوارم شرایط درست شود.

 برای آینده چه تصمیمی دارید؟ اقامتتان در انگلستان دائمی خواهد شد؟

فعلا که تا یک سال دیگر در رقابت‌های حرفه‌ای‌ها می‌توانم بازی کنم. باید ببینم شرایط چطور پیش می‌رود؛ اما تمام سعی‌ام این است که برگردم و بتوانم در کشور خودم خدمتی بکنم.

منبع : شرق