«آستید دابلیو. هندرسون»، نویسنده و گزارشگر سیاهپوست نیویورک‌تایمز در حوزه سیاست داخلی، در یادداشت خود می‌نویسد: «خستگی.» این ماه برای بسیاری از سیاهپوستان سراسر آمریکا، ماه عجیبی بود. بیماری پاندمی ویروس کرونا بی‌رحمانه مردم سیاهپوست را می‌کشد و تعداد زیادی قتل‌های مشهور در جورجیا، کنتاکی و مینه‌سوتا ثبت می‌شود که آخری مربوط به کشته شدن جورج فلوید به‌دست نیروهای پلیس است که به اعتراضات سراسری منجر شده است.
روزهای شنبه و یکشنبه اعتراضات ده‌ها شهر ایالات‌متحده را به لرزه درآورد. مردم خشمگین از مرگ جورج فلوید که توسط پلیس مینیاپولیس کشته شد، روانه خیابان‌ها شده‌اند. معترضان آزادراه‌ها و بزرگراه‌ها را بسته‌اند، آتش برپا کرده‌اند و با باتون و گاز اشک‌آور پلیس وارد نبرد شده‌اند و در واقع درد و ناامیدی است که در خیابان‌ها سرریز شده است. سه ماه از سخنرانی فاتحانه بایدن در کلمبیا می‌گذرد. چراکه او توانست در انتخابات مقدماتی کارولینای جنوبی پیروز شود. از آن زمان تا روز شنبه زمان زیادی نگذشته است و حالا معترضان می‌گویند دیگر چیزی بیشتر از آنچه برای انتخابات سال ۲۰۲۰ مطرح شده است، می‌خواهند. آنها نه‌تنها خواهان برقراری عدالت درخصوص مرگ جورج فلوید هستند، بلکه خواستار تغییرات سیاسی و اقتصادی هستند، به‌‌گونه‌ای که مانع مرگ یک سیاهپوست دیگر در حین بازداشت شوند و دیگر فیلمی از مرگ سیاهان در شبکه‌های اجتماعی دست به‌دست نشود.
دی‌وین مون، ۲۱ ساله و مقیم کلمبیا، یکی از صدها نفری که در اعتراضات مشارکت داشته است، می‌گوید: «من از اینکه مدام بیرون بیایم خسته شده‌ام. من از اینکه برای هر کاری باید متوسل به اعتراض شوم، خسته شده‌ام.» سیرا مور، ۲۴ ساله که به همراه مادربزرگش روز شنبه در اعتراض‌ها حضور داشته، پلاکاردی با مضمون «عدالت نباشد، آرامشی وجود ندارد» در دست گرفته است. او نیز عقایدی مشابه دی‌وین مون دارد. او به گروه‌های نژادی متنوعی اشاره می‌کند که در این نقطه جمع شده‌اند تا به سمت ساختمان مجلس ایالتی بروند. در کنار مور، کسی ایستاده است که پلاکاردی با همان مضامین در دست گرفته است: «به وجود من احترام بگذار یا اینکه انتظار مقاومت از من داشته باش.» خانم مور درخصوص رای‌گیری می‌گوید: «فکر نکنم تغییرات این‌گونه به‌وجود آیند. سال‌ها است که به ما وعده و وعید می‌دهند و ما هم در انتخابات حضور پیدا می‌کنیم اما همه چیز به همان شکل سابق باقی مانده است.»
سخنان خانم مور دارای احساسات مشابهی از سوی همتایان وی است و باید مورد توجه سیاستمداران، گروه‌های حقوق مدنی و جو بایدن، نامزد مفروض دموکرات‌ها قرار بگیرد که پس از پیروزی بر رقبا وعده اتحاد داده است. کیشا لنس باتم، شهردار آتلانتا می‌گوید: «اگر تغییرات در آمریکا را خواستار هستید، برای رای‌دهی در ماه نوامبر ثبت‌نام کنید.» اما مصاحبه با فعالان و چهره‌های ارشد دموکرات‌ها از جمله استیسی آبرامز از جورجیا، یکی از رهبران قدیمی حقوق مدنی، جسه جکسون، نامزد سابق ریاست‌جمهوری و آیانا پرسلی، نماینده دموکرات‌ها از ماساچوست نشان می‌دهد که برخلاف کیشا لنس باتم فکر می‌کنند و می‌گویند: «اگر دموکرات‌ها رای می‌خواهند، رهبران آنها باید بفهمند چرا مردم عصبانی هستند و به حرف مردم گوش دهند.»
استیسی آبرامز وقایع هفته گذشته را تاییدی بر مدعای خود دانست و گفت وقتی مردم ناامید می‌شوند و درد آنها درمان نمی‌شود، چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد. او می‌گوید: «شما نمی‌توانید کسی را تحریک به رفتاری کنید که خودتان باور ندارید که آن تغییرات به‌وجود خواهد آورد.» او می‌افزاید: «حالا زمان آن رسیده است که از مردم بپرسیم احساس واقعی‌شان چیست و چرا ترس‌شان واقعی است؟»
درحالی‌که بایدن به‌دنبال پیروزی در انتخابات است، سیاهان یکی از گروه‌های مهم برای دموکرات‌ها به حساب می‌آیند. او در سخنرانی خود درخصوص مرگ جورج فلوید مشخصا گفت ما ملتی خشمگین هستیم اما نباید اجازه دهیم به خشم محدود شویم. بایدن افزود: «ما ملتی خسته هستیم، اما اجازه نخواهیم داد که این خستگی ما را شکست دهد.» معاون سابق ریاست‌جمهوری آمریکا با تاکید بر تنش میان پلیس و جوامع سیاه، گفت برای کنار زدن ترامپ به میدان آمده است و تصریح کرد: «روح آمریکا به خطر افتاده است.»
اکنون شاید زمانی باشد که اولویت‌های بایدن باید محک زده شود، اما رای‌دهندگان سیاهپوست تغییراتی فراتر از آنچه در ذهن معاون سابق ریاست‌جمهوری آمریکا است، خواستارند. فعالان و رهبران منتخب می‌گویند برای به تحرک واداشتن پایگاه‌های رای، باید به معنای واقعی به خواسته‌های مردم برای تغییر و واقعیت‌های نژادپرستی توجه شود. اما جو بایدن، معاون سابق ریاست‌جمهوری و یکی از معماران سیستم عدالت مدرن در آمریکا نمی‌تواند فقط با سخنرانی درباره نژادپرستی در کشور با نابرابری‌ها و معایب سیستم مقابله کند. این عیوب به دوران پیش از ترامپ بازمی‌گردد. جسه جکسون، نامزد سابق ریاست‌جمهوری در مصاحبه اخیر خود تاکید می‌کند: «درخواست‌های ما کم نیستند. برای ما برکناری ترامپ کفایت نمی‌کند.»
برای بایدن پیروزی در کارولینای جنوبی یک نقطه تعیین‌کننده در کارزارهای انتخاباتی به حساب می‌آید. در تحلیل‌های جمعیت‌شناختی مشخص شد که وی از سوی همه اقشار مورد حمایت واقع شده است اما راز اصلی وی در این پیروزی به رای سیاهان بازمی‌گردد؛ جامعه‌ای که بیش از هر نامزدی به بایدن اعتماد کرد. به اعتقاد جامعه سیاهان بایدن نامزدی است که می‌تواند ترامپ را از کاخ سفید بیرون کند. اما بایدن برای پیروزی در انتخابات نوامبر باید بیشتر از گذشته تلاش کند و به ائتلاف‌های فعلی که به پیروزی‌اش در دور مقدماتی منجر شد، بسنده نکند. بایدن باید به رای‌دهندگان جوان قولی فراتر از برکناری ترامپ از کاخ سفید بدهد و پاسخگوی مصیبت‌های امروز آنها باشد.
در جبهه سیاسیون، کارگروهی از کارشناسان دادگستری که مورد حمایت برنی سندرز، سناتور ورمونت بوده، تشکیل شده است. بایدن نیز اخیرا طرحی برای سیاهان آمریکا منتشر کرده است که بخشی از آن به نابرابری‌های اقتصادی جامعه سیاهان و حق رای آنها اشاره می‌کند. جکسون که پیش‌تر حامی سندرز در انتخابات مقدماتی بود، می‌گوید: «بایدن یک اجماع‌گر سازنده است و اگر اطراف وی را آدم‌های درست و حسابی بگیرند، کیفیت خدماتش افزایش پیدا می‌کند.» اما استفن بنیامین از کلمبیا می‌گوید بایدن باید خطاهای خود را کاهش دهد. او گفت مطمئنا در برابر ترامپ از بایدن حمایت خواهد کرد. بنیامین می‌افزاید: «مهم‌ترین سلاحی که هر سیاستمداری دارد، اصالت داشتن است.» او می‌افزاید: «اگر مردم مطمئن شوند که جو دارای اصالت است، حتما از وی استقبال خواهند کرد.»
روز شنبه در مرکز کارولینای جنوبی هزاران نفر گرد هم آمدند تا هر یک روایتگر دردهای ناشی از مسائل نژادپرستی خود باشند. پارلمان ایالتی قدیمی که در دوران جنگ داخلی هم در آتش سوخته بود، حالا در ساختمان جدید شاهد حضور مردمی با همان خواسته‌های قرن نوزدهمی است. روز شنبه این ساختمان شاهد حضور هزاران نفر از سیاهان بود که خواستار حق زندگی بدون ترس هستند. کایلا برباهام، دانشجوی ۲۸ساله که از سخنرانی ترامپ در دانشگاه‌شان فرار کرده بود، می‌گوید: «به‌نظر می‌رسد بالا بردن صدایمان دیگر کفایت نمی‌کند.» او می‌افزاید: «مشکلات ما فقط به چند ماه و چند سال پیش بازنمی‌گردد. دربرگیرنده تاریخی است که در اینجا زندگی کرده‌ایم. ما دیگر فقط برای این نباید بیرون بیاییم که بگوییم ما هم هستیم و ما هم اهمیت داریم.» او می‌گوید مادربزرگ مادربزرگ وی برده بوده و حتی نام وی برگرفته از دورانی است که بردگی در این کشور رایج بوده است.
دیدگاه تان را بنویسید