اگر چه همه فکر می کنیم که باید از چینی ها به خاطر چای متشکر باشیم، اما در واقع یک زن پرتغالی به نام کاترین اهل براگانزا بود که این نوشیدنی را در انگلستان مشهور کرد. در سال ۱۶۶۲، کاترین که دختر شاه جان چهارم پرتغال بود با چارلز دوم پادشاه بریتانیا ازدواج کرد. کاترین بیشتر به خاطر ارتباطاتش با بندرهای کلیدی تانگیرس و بمبئی پدرش به ازدواج با پادشاه بریتانیا درآمد. علاوه بر این بندرها، جهیزیه کاترین شامل چندین قلم از متعلقات خاندان های مشهور پرتغالی مانند برگ چای بود.. پرتغال بر خلاف بریتانیا، دارای مسیر ارتباطی مستقیم با چین از طریق ماکائو بود و به همین دلیل براحتی می توانستند برگ چای را وارد کنند. اما این بدان معنا نبود که تا آن زمان کسی در بریتانیا چای نمی خورد بلکه به اندازه امروز پرطرفدار نبود.
بارگاه پادشاه خیلی زود این نوشیدنی را به عنوان نوشیدنی زمان استراحت انتخاب کرده و دیگر اعضای خاندان های مشهور نیز رویکردی مشابه را در پیش گرفتند. اما در آن زمان نه تنها چای بسیار گرانقیمت بود، بلکه بر اساس سنت چینی ها تنها در فنجان های چینی سرو می شود و پرتغال نیز یکی از معدود مسیرهای انتقال ظروف چینی از چین به اروپا بود. یک سال بعد از رسیدن کاترین به بریتانیا، ادموند والر، شاعر مشهور انگلیسی به مناسبت جشن تولد او شعری سرود که در آن شکوه و جذابیت ملکه در حال نوشیدن چای به تصویر کشیده می شد. کمپانی هند شرقی نیز واردات چای را به شدت افزایش داده و بدین ترتیب قیمت آن رو به کاهش گذاشت، به طوری که جمعیت بیشتری از کشور می توانست چای خریده و بنوشد.
مدتی زمان برد اما در نهایت این نوشیدنی گیاهی به نوشیدنی محبوب تمام بریتانیایی ها تبدیل شد. بریتانیایی ها بر این باورند که هر چه چای نوشیدنی ضعیف تر شود افراد به یک طبقه اجتماعی بالاتر تعلق خواهند داشت. کیت فاکس، مردم شناس بریتانیایی در این باره می گوید: «ریختن شکر در چای بدون شک نشان دهنده تعلق به یک طبقه اجتماعی پایین تر است. حتی یک قاشق نیز شک برانگیز است. بیش از یک قاشق و در بهترین حالت متعلق به طبقه متوسط رو به پایین خواهید بود اما اگر بیشتر از دو قاشق باشد بدون شک به طبقه کارگر متعلق خواهید بود».
دیدگاه تان را بنویسید