به نقل از وب سایت سازمان ملل متحد در ایران، آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد در یادداشتی نوشت: تا ماه آینده، کشورهایی که انتشاردهنده بیش از ۶۵ درصد از گازهای مضر گلخانه‌ای بوده و نماینده بیش از ۷۰ درصد اقتصاد جهان هستند، متعهد به "صفر خالص کربن" تا اواسط قرن خواهند بود.
در عین حال، شاخص‌های اصلی اقلیمی در حال وخیم‌تر شدن هستند. در حالی که همه‌گیری کووید -۱۹ به طور موقت میزان انتشار را کاهش داده است، دی اکسید کربن هنوز در بالاترین سطح قرار دارد و در حال افزایش است. دهه گذشته گرم‌ترین دوره ثبت شده بود. یخ‌های دریای قطب شمال در ماه اکتبر کمترین میزان را تجربه کرد و آتش سوزی‌های آخرالزمانی، سیل، خشکسالی و طوفان به طور فزاینده ای به یک هنجار تبدیل شده‌اند. تنوع زیستی در حال سقوط است، بیابان‌ها در حال گسترش و اقیانوس‌ها به وسیله زباله‌های پلاستیکی در حال گرم شدن و خفگی هستند. علم به ما گوشزد می‌کند اگر تا ۲۰۳۰ و به طور سالیانه تولید سوخت فسیلی را تا شش درصد کاهش ندهیم، شرایط بدتر خواهد شد. در عوض، دنیا در صدد افزایش برای دو درصد سالیانه است.
بهبودی همه‌گیری کووید -۱۹، فرصتی غیرمنتظره و در عین حال حیاتی را برای حمله به تغییرات اقلیمی، تثبیت محیط زیست جهانی، مهندسی دوباره اقتصادها و تصور مجدد آینده، به ما می‌دهد.
آنچه باید انجام دهیم به شرح زیر است:
نخست، باید ائتلاف جهانی برای به صفر رساندن انتشار کربن تا ۲۰۵۰ ایجاد کنیم. اتحادیه اروپا متعهد به انجام چنین کاری شده است. انگلستان، ژاپن، جمهوری کره و بیش از ۱۱۰ کشور نیز چنین کاری را انجام داده‌اند. دولت بعدی ایالات متحده آمریکا نیز چنین تعهدی داده است. چین نیز متعهد شده است که قبل از ۲۰۶۰ به این ائتلاف بپیوندد.
هر کشور، شهر و نهاد مالی باید برنامه‌هایی را برای صفر خالص اتخاذ کند و فوراً برای رسیدن به این هدف اقدام کند، این به معنای کاهش ۴۵ درصدی سطح انتشار جهانی تا ۲۰۳۰ در مقایسه با ۲۰۱۰ است. پیش از کنفرانس اقلیمی نوامبر آینده سازمان ملل متحد در گلاسگو، دولت‌ها بر اساس توافقنامه پاریس موظف شده‌اند که هر پنج سال یک بار با بلند پروازی بیشتر عمل کنند و تعهدات تقویت شده خود را که به عنوان "مشارکت‌های تعیین شده ملی" (NDC)معرفی می‌شوند، ارائه دهند و این مشارکت‌ها باید نشان دهنده بلند پروازی واقعی برای خنثی سازی کربن باشند.
فناوری در کنار ماست. هزینه بهره برداری از اغلب کارخانه‌های امروزی تولید ذغال سنگ بیشتر از هزینه ساخت نیروگاه‌های جدید تجدید پذیر از ابتدا است. تحلیل اقتصادی، ژرف اندیشی این راه را تأیید می‌کند. بر اساس اعلام سازمان بین‌المللی کار، با وجود از بین رفتن اجتناب ناپذیر برخی مشاغل، ۱۸ میلیون شغل جدید در نتیجه انتقال به انرژی‌های پاک تا ۲۰۳۰ ایجاد خواهد شد. اما باید هزینه‌های انسانی ناشی از کربن زدایی را بشناسیم و از کارگران، با حمایت اجتماعی، توانمند سازی مجدد و ارتقای مهارت حمایت کنیم تا انتقال عادلانه باشد.
دوم، باید اقتصاد جهانی را با توافقنامه پاریس و آرمان‌های توسعه پایدار همسو کنیم که طرحی جهانی برای آینده‌ای بهتر است.
زمان آن فرا رسیده تا هزینه استفاده از کربن را افزایش، یارانه و تأمین مالی سوخت‌های فسیلی را پایان دهیم همچنین ساخت نیروگاه‌های جدید ذغال سنگ را متوقف کنیم، بار مالیاتی را "از درآمد" به "کربن" و و از مالیات "دهندگان" به "آلوده کنندگان" تغییر دهیم، افشای خطرات مالی مربوط به مسائل اقلیمی را اجباری نمائیم و هدف خنثی سازی کربن را در کلیه تصمیمات اقتصادی و مالی ادغام کنیم. بانک‌ها باید وام‌های خود را با هدف صفر خالص هماهنگ کنند و صاحبان و مدیران سرمایه باید فعالیت‌های خود را کربن زدایی کنند.
سوم، باید دستیابی به سازگاری و تاب‌آوری را برای کمک به افراد آسیب دیده از تأثیرات ناگوار تغییرات اقلیمی، تضمین کنیم.
امروز کار به اندازه کافی انجام نمی‌گیرد: سازگاری با تغییرات اقلیمی تنها ۲۰ درصد از منابع مالی اقلیمی را در اختیار دارد. این مانعی برای تلاش‌های ما در جهت کاهش خطر بلایا است. این هوشمندانه نیز نیست، زیرا که هر یک دلار سرمایه گذاری در اقدامات مربوط به سازگاری با تغییرات اقلیمی می‌تواند حدود ۴ دلار سود دهی داشته باشد. سازگاری و تاب‌آوری به ویژه برای کشورهای کوچک جزیره‌ای در حال توسعه ضروری است، که با تغییرات اقلیمی به عنوان خطری بالفعل رو به رو هستند.
سال آینده از طریق کنفرانس‌های مهم سازمان ملل متحد و سایر تلاش‌ها در زمینه تنوع زیستی، اقیانوس‌ها، حمل و نقل، انرژی، شهرها و نظام‌های غذایی فرصت‌های فراوانی برای رسیدگی به موارد اضطراری تخریب محیط زیست سیاره زمین در اختیار ما قرار خواهد گرفت. یکی از بهترین متحدان ما طبیعت است: راه حل های طبیعت محورمی توانند یک سوم کاهش خالص انتشار گازهای گلخانه‌ای مورد نیاز برای دستیابی به اهداف توافقنامه پاریس را فراهم کنند. دانش بومی می‌تواند به نشان دادن راه کمک کند. و در حالی که بشر راهبردهایی را برای حفظ محیط زیست و ساختن اقتصاد سبز در نظر می‌گیرد، به زنان تصمیم گیرنده بیشتری در این فرآیند احتیاج داریم.
کووید و اقلیم، ما را به آستانه‌ای رسانده که نمی‌توانیم به حالت سابق نابرابری و شکنندگی بازگردیم. در عوض، باید گامی به سوی مسیری امن تر و پایدار تر برداریم. این آزمون پیچیده سیاست و آزمون فوری اخلاقی است. با تصمیماتی که امروز مسیر دهه‌های آینده را تعیین می‌کند، باید بهبودی از همه‌گیری و اقدامات اقلیمی را دو روی یک سکه قرار دهیم.
دیدگاه تان را بنویسید