واقعیت این است که کشورهای ثروتمند هیچ زمانی را برای مذاکره پنهانی با شرکت‌های تولیدکننده واکسن برای انعقاد قرارداد خرید این واکسن‌ها هدر نداده‌اند و از همان ابتدا، تلاش‌ها در این زمینه آغاز شد. نتیجه این تلاش‌ها منعقد‌شدن قرارداد خرید میلیاردها دز واکسن‌کرونا بین کشورهای یاد‌شده و شرکت‌های تولیدکننده بوده است.
از آنجا‌که میزان تولید واکسن محدود است، وقتی کشورهای ثروتمند این واکسن‌ها را خریداری می‌کنند، برای دیگر کشورها حتی آنهایی که پول کافی برای پرداخت دارند، واکسنی وجود نخواهد داشت. سازمان جهانی بهداشت با کمک چند نهاد دیگر برنامه کوواکس را تدوین کرده که هدف آن تضمین دسترسی برابر همه کشورها به واکسن کروناست اما تاکنون هیچ واکسنی به این برنامه اختصاص داده نشده است.
به این ترتیب در حالی‌که میلیون‌ها نفر در اقتصادهای ثروتمند تاکنون واکسینه شده‌اند و در ماه‌های آینده بخش اعظم مردم این کشورها واکسن دریافت خواهند کرد، اقتصادهای فقیر و در حال توسعه برای دریافت واکسن باید تا سال آینده منتظر بمانند و واکسیناسیون تمام جمعیت این کشورها تا سال ۲۰۲۴ طول می‌کشد. نابرابری در توزیع واکسن یک کابوس بزرگ و نوعی جدید از نابرابری است که بهای آن را مردم کشورهای فقیر و درحال توسعه پرداخت خواهند کرد. در مطالب حاضر به جنبه‌های مختلف برنامه کوواکس، نابرابری‌ها، تلاش‌های کشورها برای دستیابی به واکسن و زیان‌های حاصل از نابرابری اشاره شده است.
دیدگاه تان را بنویسید