کومونیسم فوتبالدوست

ورزش شوروری جز صحبت درباره بازی های المپیک قابل فهم نبود. این کشور در ۹ دوره شرکت کرده بود و ۱۰۱۰ مدال طلا به دست آورده بود که ۳۵۹ مدال، طلا بود. ورزش یکی از پایه های این حکومت بود و قدرت شوروی را در جهان نشان می داد. درست است که از لحاظ باشگاهی تیم های این کشور نتایج درخشانی کسب نکردند اما کلمه CCCP روی پیراهن های سرخ ورزشکارانشان همه را به وحشت می انداخت. شوروی فاتح نخستین دوره یورو شد و سه بار دیگر به فینال رسید. این تیم تا نیمه نهایی جام جهانی ۱۹۶۶ هم صعود کرد. 

سقوط شوروی به این قدرت پایان داد. اگر ارزش گذاری درباره این رژیم کنار گذاشته شود باید گفت نتایج تحت سلطه شوروی در فوتبال خیلی بهتر بود. از سال ۱۹۹۱ تیم روسیه تنها در چهار دوره جام جهانی حضور داشت و اوکراین یک بار در سال ۲۰۰۶ با حضور شوچنکو و اولگ بلوخین در نیمکت به مرحله نهایی راه یافت. 

آلمان شرقی

در حالی که بایرن مونیخ فاتح جام های اروپا می شد و تیم ملی آلمان غربی قهرمان جام های جهانی و یورو می شد، آلمان شرقی از مدل ورزشی شوروی تقلید کرد و توانست در المپیک ۷۶ مونترال مدال طلا کسب کند. 

اریش میلکه، رییس اشتازی می خواست یک تیم قدرتمند داشته باشد. او دینامو برلین را انتخاب کرد. این باشگاه از تیم های پایه مختلفی برخوردار بود و از همه مهمتر به پایتخت یعنی برلین تعلق داشت. دینامو درسدن تیم بزرگ آلمان شرقی بود تا این که صبر میلکه لبریز شد. در آخرین فصل ۷۸-۱۹۷۷ که دینامو درسدن توانست سومین جام پیاپی خود را فتح کند میلکه وارد رختکن تیم قهرمان شد و توضیح داد که از این پس تیمش قهرمان لیگ می شود. داوری، اخراج ها و آسیب دیدگی های دور از انتظار شرایط را به نفع دینامو برلین کرد و این تیم توانست برای ۱۰ فصل جام قهرمانی را بالای سر ببرد.

در سال ۱۹۸۹ دیوار برلین فرو ریخت. اوبرلیگا دو سال زمان برد تا به پایان برسد. باید فوتبال آلمان دوباره سازماندهی می شد. تیم های شرق ضعیف تر از تیم های غرب بودند. اکنون دینامو درسدن قعرنشین لیگ دسته دو است و در لیگ یک تنها هرتابرلین و اونیون برلین حضور دارند. این تیم برای نخستین بار به سطح اول لیگ آلمان صعود کرد. 

یوگسلاوی

تیم یوگسلاوی در نخستین دوره یورو (۱۹۶۰) به فینال صعود کرد و در سال ۱۹۷۶ توانست به نیمه نهایی راه پیدا کند. همچنین در جام جهانی ۶۲ در جایگاه چهارم قرار گرفت. از طرفی ستاره سرخ فاتح جام قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۱ شد، ۲۷ روز قبل از اعلام استقلال اسلوونی از یوگسلاوی. 

تیم های بزرگ صربستانی یا کروات تنها در کشور خود حمکرانی می کردند و هر بار که به لیگ قهرمانان صعود می کردند بازیچه دست باشگاه های بزرگ اروپایی می شدند. با وجود این که در این دو کشور بازیکنان مستعدی پا به توپ بودند اما مشکلات اقتصادی باشگاه ها و قربانی شدن به خاطر قانون بوسمن اجازه درخشش  به آن ها را در خارج از مرز ها نداد.