از این جهت از روحانی نیز انتظار می‌رود که مستحکم در جایگاه رئیس‌جمهور سخن بگوید، موتور سال96 را روشن کند و جایگاه نمایندگی را به نمایندگان بشناساند.
برای بررسی روابط بین دولت و مجلس و هجمه‌ها تخریب‌های هدفمند علیه دولت با احمد شیرزاد، فعال سیاسی اصلاح‌طلب به گفت‌وگو پرداخته است که می‌خوانید.
حواشی اخیر مجلس را چگونه تحلیل می‌کنید و اساسا هدف نمایندگان از اینگونه برخورد با وزرا یا رئیس‌جمهور چیست؟
من فکر می‌کنم مجلسی‌ها سوراخ دعا را اشتباه گرفتند. در این جماعتی که به مجلس آمدند مقداری از داد زدن خوششان می‌آید و دوست دارند که خیلی ژست معترض بگیرند اما واقعا نمی‌دانند که چه کسی را پیدا کنند که به وی معترض شوند.
اکنون در این بحث موجود واقعا معلوم نیست که به کجای آقای ظریف ایراد دارند. آقای ظریف در یک امری که همه کشور در آن دخیل بودند، مجلس، شورای عالی امنیت ملی و مقامات عالی کشور نیز روی آن صحه گذاشته واسطه گفت‌وگو بوده است. اکنون ریش و قیچی دست نمایندگان است و میتوانند در مجلس هر چه دوست دارند، تصویب کنند. چه کسی جلوی آنها را گرفته است؟ اگر هم کسی جلوی آنها را گرفته دولت آقای روحانی و محمدجواد ظریف نیست.
آقایان خودشان می‌دانند که دست کشور بسته است و هر کاری نمی‌تواند انجام دهد. اتفاقا هنر مدیریت کشور هم همین است که در بین توانمندی‌ها و کارهایی که می‌توان انجام داد بهترین تصمیم اتخاذ شود. آقایانی که در مجلس آمده‌اند هنوز در عالم آرزوهای خود هستند بدون اینکه بدانند باید بر سر این آرزوها با چه کسی دعوا کنند و یقه چه کسی را بگیرند.
اکنون ظاهرا به این دلیل یقه محمدجواد ظریف گرفته می‌شود که کم‌هزینه‌تر است. این مجلس با برخی نمایندگانش همین است و انتظار بیشتری از آن نیست. اگر کمی صبر کنیم باید آقایان بگویند که از این دیگ مجلس قرار است چه آشی بیرون بیاید. اینکه صرفا دادی زده شود به‌نظر می‌آید بیشتر انگیزه خودنمایی و عقده خالی کردن است. ولی در مناسبات داخلی کشور اینها به‌شدت به ضرر اصولگرایان است و ضرر این مساله را در انتخابات بعدی خواهند دید.
برخلاف آنچه منتخبان مجلس یازدهم وعده می‌دادند پس از عملکرد یک‌ماهه برنامه‌ای در جهت بهبود وضع اقتصادی و معیشتی مردم از آنها دیده نشده و صرفا با شعارزدگی و فرافکنی به مقابله با دولت پرداختند؛ این رویکرد در درازمدت چه آثاری خواهد داشت؟
این مجلس فعلا دوره کارآموزی خود را می‌گذراند و می‌خواهند ببینند که نشستن روی صندلی‌های نمایندگی چه طعم و مزه‌ای دارد. البته در اوایل همه مجالس یک تنش‌هایی وجود دارد ولی نماینده‌ها باید هوشمندتر از این باشند و خیلی سریع حد و حدود تاثیرگذاریشان را محاسبه کنند. در عالم ادعا خیلی حرف‌ها میتوانند بزنند اما من با ضرس‌قاطع می‌گویم با این دست‌فرمانی که پیش گرفته شده جز این داد و هیاهوها تا اطلاع ثانوی کمترین طرح اقتصادی و سیاسی خاصی از این مجلس برنمی‌آید.
برای مقایسه مجلس ششم ما در همان 3 ماه اول تعداد قابل‌توجهی طرح روی میز مجلس داشتیم. هر چند برخی هم با موانعی روبه‌رو شد و عمدتا در مقابل آن طرح‌ها ایستادگی شد ولی به‌هر‌حال مجلس برای خود طرح، ایده و برنامه داشت که مقداری در طول دوره مجلس جلو رفت و مقداری نیز با مانع برخورد کرد. اینها در مجلس یازدهم هیچ برنامه‌ای ندارند. به‌عنوان مثال سمبل مجلس که آقای قالیباف است می‌گوید برویم طلب‌هایمان را وصول کنیم. از چه کسی وصول کنیم؟ در این وانفسای سیاسی کشور چگونه برای عراق که به ما بدهکار است شاخ و شانه بکشیم؟ پیشنهاد مشخص و عملی روی میز بگذارند تا دولت اجرا کند.
در شرایطی که کشور به لحاظ اقتصادی، تحریم و کرونا دوره سختی را می‌گذراند بالغ بر 200 امضا در بحث سوال از رئیس‌جمهور جمع شده؛ از آنجایی که مجلس برنامه‌ای برای ارائه به دولت ندارد سوال از رئیس‌جمهور نوعی فرار به جلو محسوب نمی‌شود؟
اینها دنبال سوژه‌هایی هستند که در مجلس داد بزنند و واقعا مشاهده نمی‌شود که آنها دنبال ارائه راه‌حل هستند. آقای روحانی نه مجبور است که به خرده‌فرمایشات عمل کند و نه انگیزه‌ای برای این کار دارد و نگران انتخاب مجدد هم نیست. کم و بیش همه منتظرند ببینند که فرآیندهای منتهی به انتخابات آینده در ایران چه خواهد شد.
به نظر من آقای روحانی هیچ دلیلی برای ترسیدن ندارد. ماکزیمم اتفاقی که بیفتد اینکه تعدادی از وزرایش را بیندازند یا طرح عدم کفایت ریاست‌جمهوری را به مجلس ببرند. جای هیچ ترس و نگرانی نیست و روحانی باید با قوت استحکام روی مواضع خود بایستد و آن روحانی‌ای بشود که سال 96 دیدیم.
سال 96 مناظرات انتخاباتی خیلی سرد بود و همه رسمی صحبت می‌کردند و اینجا جای تشکر از آقای قالیباف دارد که آنچنان ژستی گرفت و با شور و هیجانی وارد شد که موتور آقای روحانی را روشن کرد و بعد از آن تبدیل به روحانی شد که یک‌دفعه آنچنان فیتیله‌اش بالا رفت که بعدا همه برای پایین آمدن آن وی را سر‌زنش کردند.
اکنون نیز من فکر می‌کنم که آقای روحانی در شرایطی نیست که نگران ترس و واهمه‌ای باشد. رئیس‌جمهور منازعه‌ای را شروع نکرده و نمی‌توانند آقای روحانی را متهم کنند که فضای تنش به‌وجود آورده است.
اگر بنابر این است که این رویه جاری باشد و آقایان فکر کنند با داد زدن میتوانند نتیجه مهمی بگیرند خوب است آقای روحانی موتور سال 96 خود را روشن کند. اگر آن موتور روشن شود فکر می‌کنم این افراد پشیمان شوند.
همه اميدمان به سردارشجاع قالى باف است كه درمجلس يقه ى اين خائنين وطن فروش رابگيرد وحق مردم راازگلويشان بيرون كشد بعدازهفت سال بدبخت كردن مردم ومملكت طلبكارهم هست.