این کشتار به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ، سردسته شبه نظامیان صرب ملی گرا و رادوان کاراجیچ، رهبر پیشین صرب‌های بوسنی (که بعدها قصاب بالکان لقب گرفت) در حالی انجام گرفت که در جریان جنگ، سربرنیتسا توسط سازمان ملل به عنوان منطقه امن شناخته شده بود.
ماجرا از این قرار بود که چند ماه پیش از پایان جنگ بوسنی، نیروهای صرب به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ با ورود به یک اردوگاه پناهندگان سازمان ملل متحد، بالغ بر ۸۰۰۰ تن از مردان و نوجوانان بوسنیایی را در جنگلهای اطراف قتل عام و در گورهای جمعی دفن کردند.
صربها اجساد مسلمانان بوسنیایی را در آن زمان در گورهای دسته جمعی قرار دادند و اکنون پس از گذشت بیست و دو سال، سالانه پیکرهای جدیدی از قربانیان این حادثه شناسایی شده و به خاک سپرده می‌شوند.
در ۹ جولای ۲۰۱۷ یعنی بیست و دومین سالگرد این رویداد نیز جنازه ۷۰ قربانی نسل کشی سربرنیتسا در سارایوو و با حضور مقامات سیاسی، نظامی و فرهنگی بوسنی و هرزگوین، نمایندگان سیاسی کشورهای خارجی، خانواده‌های قربانیان و مردم سارایوو در مقابل ساختمان ریاست جمهوری تشییع شدند و در روز ۱۱ جولای در قبرستان پوتوچاری به خاک سپرده شدند.
امسال اما اتفاق متفاوتی رقم خورده است. عبدالله سکاکا شهردار مسلمان شهر سارایوو در بوسنی و هرزگوین، به الجزیره گفته است: امسال قصد داشتیم تا صدای مسلمانان سربرنیتسا به تمام جهان برسد و این صدا را از طریق تابلوهای نقاشی صفت زیتس، منتقل کردیم. ما فکر کردیم تمام تابلو های هنری که رنج و درد و سختی را از سراسر دنیا به تصویر کشیده اند باید در یک مکان جمع شوند.
سکاکا افزوده است: ما تصمیم گرفتیم این نمایشگاه را در کارخانه باتری سازی سابق که تمام جنایات صرب ها در آن به وقوع پیوسته و آوردن نامش هم ترس و وحشت را برمی انگیزد، برپا کنیم تا اینگونه جواب جنایت را با بزرگواری و جواب زشتی را با زیبایی داده باشیم.
شهردار سارایوو در پایان گفته است: ما مفتخریم که شهر سارایوو برپاکننده این رویداد است. ما ایمان داریم که هنر، عاطفه و احساس را با خود به همراه دارد و تاثیر بیشتری از کلمات بر روح ما باقی می گذارد.
صفت زیتس هنرمندی است که آثارش را در این نمایشگاه به نمایش گذاشته است. تابلوهای ارائه شده چهار مجموعه هستند: چهره ها، نان رحمت، آغوش و مهاجرت.
صفت زیتس گفته است نام نمایشگاه را (مهاجرت) نهاده است.
خلق نقاشی های صفت زیتس که در این نمایشگاه به نمایش گذاشته شده اند ۲۰ سال زمان برده اند.
این هنرمند درباره علت این نامگذاری به الجزیره گفته است: انسان در جریان جنگ دچار درد و رنج های زیادی می شود. زخم برمیدارد، کشته می شود و عزیزانش را از دست می دهد اما درد ترک اجباری وطن از همه سخت تر است.
او افزوده است: من دو بار در زندگی ام مجبور به مهاجرت اجباری شدم. دفعه اول وقتی بود که در جریان جنگ جهانی دوم صرب ها به روستای مادری ام حمله کردند. دفعه دوم نیز صرب ها به بوسنیایی ها در سال ۱۹۹۲ حمله کردند من و خانواده ام به ایتالیا گریختیم.
تابلوهای زیتس به بیش از ۲۵۰ عدد می رسد و او در بسیاری از گروه های هنری مهم اروپایی عضو است. او تا کنون ۷۰ نمایشگاه را به تنهایی در کشور خودش و نیز شهر های بزرگ جهان برپا کرده است. او در شهر های اروپایی و غیراروپایی که تا کنون آثارش را به نمایش گذاشته، در توضیح تابلوهایش از مردم بوسنی و ظلمی که به مسلمان ها شده سخن گفته است.
دیدگاه تان را بنویسید