شب قدر و مسئله قدرشناسی

مسعود پیرهادی در ادامه سرمقاله امروز روزنامه «رسالت» نوشت: قطعا توجه در همان شب هم مؤثر است و اهل احیا و دعا و مناجات، نسبت به کسانی که غافلانه آن شب هم می‌خوابند، جلو هستند اما این‌که تصور کنیم، سابقه در تعیین لاحقه بی‌تأثیر است، تصور ناصوابی است. باید دانست در آن شب، حجابی از طرف خالق وجود ندارد اما موانعی که خود فرد ساخته است باید برداشته شود؛ به عبارتی مقتضی موجود و مانع هم از طرف خالق مفقود است اما مخلوق باید نسبت به حجاب‌هایی که خود ایجاد کرده مانع‌زدایی کند. شب بیست و یکم، شبی است که امور سال آینده هر کس، نگاشته می‌‌شود و در روایت از آن، به «لیلة القضاء» تعبیر می‌‌شود و شب بیست و سوم هم، شب «توشیح و لیلة الامضاء» است که در روایت آمده است در این شب، هر چه که برای سال آینده ثبت و ضبط‌شده است، باید به توشیح امام عصر برسد تا تثبیت شود، مقدرات ثبت‌شده در شب بیست و سوم، به حضرت بقیة الله الاعظم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) عرضه می‌‌شود که این‌ها را امضا کند. پس لزوم توجه و تقویت رابطه با امام زمان ارواحنا له الفدا ضروری است.

شب قدر، شب بیدار شدن است. بله؛ شب بیدار ماندن هم هست اما این بیداری باید به یقظه و بیداری و کشف حجاب‌های ظلمانی و نورانی بدل شود؛ عمده این است که از خواب غفلت و سکر  دنیا بیدار و هوشیار شویم وگرنه بیدار ماندن یک‌شب، اگرچه خیر است و مایه برکت؛ اما غرض حداکثری محقق نمی‌شود. بر همین اساس است که مباحثه و مذاکره علمی در این شب‌ها مورد سفارش است؛ چون علم، پرده‌های جهل را می‌درد؛ چشم‌ها را باز می‌کند و غافل را به خود می‌آورد.

هر کس به قدر و ظرف خود از ایام و لیالی قدر توشه برمی‌دارد؛ اما مهم است که قدرشناس باشیم؛ چه قدر لیلة‌القدر را به اندازه ظرف وجودی خود درک کنیم و چه قدر خویشتن خویش را و چه قدر تمام نعم الهی را. شاید هیچ چیزی مثل قدرشناسی، آدمی را رشد نمی‌دهد.

کسی که متصف به وصف شکرگزاری می‌شود برای آن است که قدرشناس و اندازه‌شناس است. متقی چون اندازه‌نگه‌دار و حدشناس است پا را فراتر از حدود و چارچوب الهی نمی‌گذارد. صابر چون قدر این دنیا و ابتلائات آن را می‌شناسد، صبوری می‌کند. قدرشناسی از امهات ایمان است و به بهانه این شب‌بیداری‌ها و انابه‌ها باید مروری به قدرهای گوناگون زندگی کنیم تا قبل از آنکه چشم‌ها تیزبین شود و پرده‌ها برافتد، جبران مافات کنیم.

اما بعدالتحریر تذکری به خودم و همه برادران و خواهران ایمانی می‌دهم که نزدیک ایام انتخابات است و باید مراقب باشیم توشه‌ای که در ماه مهمانی خدا نصیبمان می‌شود بی‌جا و بی‌محابا مصرف نکنیم. بزرگ‌ترین عمل این ماه ورع عن محارم الله است؛ دوری جستن از گناه و خطاست؛ توقف عندالشبهات است؛ نکند برای تثبیت نامزد محبوب و مطلوب‌مان، حق را محو کنیم و نشود که برای تخریب نامزد رقیب، باطلی را اثبات کنیم. مبادا دزد با چراغ شویم و با ممزوج کردن حق و باطل، خواسته یا ناخواسته فتنه‌ای به‌پا کنیم. کتمان حق، باطل است؛ دفاع نکردن از حق، باطل است؛ سکوت در برابر ظلم، باطل است؛ محکوم به ۸۰ ضربه شلاق را ۸۱ ضربه زدن باطل است. باید قدرشناس و اندازه نگه دار باشیم وگرنه ترک فعل بهتر از فعل پرخطاست.