«در خانه ماندن برای ثروتمندان است»

میدل ایست آی نوشت: به عنوان یک فروشنده دوره‌گرد سبزیجات که هر روز حدود 90 کیلومتر از مونوفیا به قاهره می‌رود، مجبورم پشت یک کامیون شلوغ با 15 نفر دیگر همراه شوم. سامیرا اوت، 46 ساله، دستورالعمل‌های فاصله‌گذاری اجتماعی کروناویروس را که به مردم توصیه کرده تا جای ممکن در خانه بمانند، مسخره می‌داند.

 در ادامه این مطلب آمده است: برای اوت به عنوان یک زن بیوه با چهار فرزند، مانند میلیون‌ها مصری دیگر ماندن در خانه یک گزینه نیست. اگر او در خانه می‌ماند، دیگر قادر به تهیه غذا، لباس و سرپناه برای خانواده خود نبود.

دولت مصر ماه گذشته در پاسخ به شیوع بیماری کرونا ویروس مدارس، دانشگاه‌ها، کافه‌ها، کلوپ‌های شبانه و اماکن تفریحی در سراسر کشور را تعطیل کرده است. همچنین دولت ممنوعیت تردد افراد از جمله استفاده از وسایل نقلیه عمومی و وسایل نقلیه خصوصی در کلیه معابر عمومی از ساعت 8 شب تا 6 صبح هر روز را اعمال کرده است.

مصر در پاسخ به بحران کووید-19 نسبت به خیلی از کشورها در ابتدا مقررات آسان‌تری را وضع کرد، اما چندی بعدا با افزایش تعداد  مبتلایان، دولت شروع به مقصر دانستن شهروندان برای شیوع این بیماری نمود، این در حالی بود که خود دولت امکانات لازم برای فاصله‌گذاری و امنیت اجتماعی را فراهم نکرده بود. مصر تاکنون 2505 مورد ابتلا به کرونا ویروس و 183 مورد فوتی گزارش کرده است.

با این وجود، این محدودیت ها باعث ایجاد مشکلات اقتصادی برای میلیون‌ها مصری فقیر شده، از جمله کسانی که به کار غیررسمی مشغول هستند، این جمعیت 30 درصد از نیروی انسانی کشور را تشکیل می‌دهد.

در جدیدترین گزارش منتشر شده توسط آژانس مرکزی آمار (CAPMAS)، تخمین زده می‌شود خط فقر تقریبا 735.5 پوند مصر یا 46.6 دلار در ماه شده باشد.

در همین حال، میزان گرسنگی یا فقر شدید از 5/5 درصد به 6.2 درصد در سالیان اخیر افزایش یافته است.

اوت محصولات خود را بیشتر به مشتریان خیابانی گذری و زنانی که برای وزارت کشاورزی در استان شلوغ دوکی جایی که او محصولات خود را عرضه می‌کند، می‌فروشد. او به میدل ایست آی می‌گوید: اگر من یک روز به قاهره نروم، قادر به تهیه غذا و پرداخت اجاره و هزینه‌های مدرسه نیستم.

با وجود اینکه اوت ماسک و دستکش می‌پوشد، اما براساس برآورد خودش روزانه حدودا با 120 فرد مختلف از جمله مشتریانش، ارتباط برقرار می‌کند. او می‌گوید که اگر کرونا بگیرم خودم می‌میرم و اگر کار نکنم، فرزندانم از گرسنگی خواهند مرد.

اوت می‌گوید که روستاهای مونوفیا، استان نیل دلتا در شمال غربی قاهره هیچ محدودیتی وجود ندارد. کارگاه‌ها، کارخانه‌ها و سایر اماکن همچنان به کار خود ادامه می‌دهند تا بخاطر کاهش فروش، ضرر نکنند.

در روزهایی که او نمی‌تواند برای فروش محصولات خود به قاهره بیاید، سعی دارد تا به عنوان نظافت‌چی هزینه‌های خود را در بیاورد.

زین اواد یکی دیگر از فروشندگان در منطقه طبقه کارگری عین الشمس به میدل‌ایست‌آی می‌گوید که تاکنون چیزی درباره نحوه مقابله با ویروس نشنیده و ندیده و به اینترنت یا تلویزیون هم دسترسی ندارد. این فرد 56 ساله فقط می‌گوید یکی از دوستان‌اش به او توصیه کرده که سیگاری مصرف نکنند.

کمک‌های دولتی

در دهکده کارداسا جیزا، احمد عبدالله، مردی که در یک محل خصوصی کار می‌کند گفت که وی درخواست کمک دولتی کرده، اما مجبور شده تا 100 پوند به کارمند دولت بپردازد تا او را واجد شرایط تخیص داده و ثبت نام کند.

میدل‌ایست‌آی با دو فرد دیگر که متقاضی کمک دولتی بودند تماس گرفت و هر دو تأیید کردند که آنها مجبور به رشوه دادن به گارد امنیتی اداره پست یا کارمندان آن بودند تا به آنها کمک کنند اطلاعاتشان وارد سیستم شود.

عبدالله گفت که وقتی اکثر این افراد سواد خواندن و نوشتن درستی ندارند، چگونه می‌توانند از رایانه و اینترنت استفاده کنند؟ "

در میان افراد فراموش شده‌ای که قادر به رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی نیستند و در شرایط سخت و غیرقابل تحملی زندگی می‌کنند، سربازان نیروهای امنیتی هستند.

یک سرباز پلیس از آسوان که در یگان امنیتی سوئز مشغول به کار است، به میدل‌ایست‌آی می‌گوید که افسران ارشد به او و همه افراد حاضر در یگان ماسک و دستکش هدیه داده و گفتند که آنها باید 40 روز از این‌ها استفاده کنند.

او و دوستانش مجبور بودند به جای ماسک و دستکش از روسری و بافت‌هایی برای پوشاندن صورت خود هنگام استفاده کنند و حتی ماسک‌هایی را با مقوا و پلاستیک درست کنند.

این سرباز وظیفه که نخواست نامش فاش شود گفت که مأموران به آنها گفتند که این ویروس هم مانند سرماخوردگی است و همین که دستانشان را مرتب بشویند کفایت می‌کند.  

با این حال وی خاطرنشان کرد که خودش و 39 نفر دیگر در یک اتاق و نزدیک هم می‌خوابند، آن‌ها حتی قادر به شستن دست‌های خود نیستند زیرا آنها ملزم به نگهبانی در محلی معین به مدت شش یا هشت ساعت به طور مستمر هستند.

او می‌گوید: ما قبلاً از نزدیکترین حمام در نزدیکترین مسجد، بیمارستان یا کافه محلی استفاده می‌کردیم، اما اکنون همه اینها بسته شده است. من واقعاً نمی‌توانم بپرسم چرا که این جا ارتش است و تنها هر کاری که به شما می‌گویند باید انجام دهید.

یکی دیگر از سربازان اداره امنیت جیزا که به عنوان راننده برای یک افسر بلندپایه پلیس کار می‌کند، می‌گوید که او و هشت نفر از همکارانش در یک اتاق کوچک اقامت دارند آن هم بدون این که امکان رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی وجود داشته باشد.

این راننده می‌گوید فقط او و یکی از همکاران دیگرش تاکنون دستکش و ماسک دریافت کرده‌اند، آن هم به خاطر اینکه مستقیماً با افسران عالی رتبه ارتباط دارند.

او اضافه می‌کند: برای بقیه بچه‌ها هیچ کاری نکردند. ما باید خودمان از پول خودمان این تجهیزات را تامین کنیم.

تا به حال چندین مورد ابتلا به کرونا از جمله دو فوتی در ارتش گزارش شده است. یک سرباز نظامی که به عنوان پزشک در یک اردوگاه آموزشی جیزا مشغول به کار است، به میدل ایست‌آی می‌گوید که سربازان مجهز می‌توانند هزینه خرید ماسک و ضد عفونی کننده را پرداخت کنند، اما دیگران چنین توانی ندارند.

وی می‌افزاید: شلوغی و همچنین عدم آموزش برای مقابله با بحرانی مانند بیماری همه‌گیر بزرگترین مشکلی است که ارتش با آن روبرو است.

وی گفت: در هر ساختمان حدود 300-500 نفر زندگی می‌کنند و داخل و خارج می شوند. تصور کنید که فقط یک نفر آلوده باشد آن وقت چه فاجعه‌ای رخ می‌دهد.

تهدیدات و پیامدها

حتی مصریان با شغل پایدارتر و کارمندان عمومی با معضل انتخاب بین پیروی از دستورات مدیریت یا روبرو شدن با اخراج احتمالی روبرو هستند.

در میان افزایش اظهارات ناسیونالیستی و احساساتی بازرگانان مصری مبنی بر لزوم ادامه تولید و باز کردن اقتصاد، کارمندان ادعا می‌کنند که آنها مجبور به اضافه‌کاری آن هم بدون پرداخت هزینه اضافی شده‌اند.

سه کارگر در یک کارخانه سیمان در شهر رمضان گفتند که مدیران آنها را تهدید کرده‌اند که در صورت عدم حضور، دستمزدشان را کاهش خواهند داد.

یکی از کارگران گفت: مدیریت به کارگران 25 پوند پاداش کرونا وعده داد، اما آن را پرداخت نکرد و در عوض حکم کاهش دستمزد را صادر کرد.