یادگاری‌هایی که هویت‌مان را پاک می‌کنند،
وقتی تاریخ را خط‌خطی می‌کنند | سی‌وسه‌پل زیر تیغ بی‌تفاوتی
روزگاری نه چندان دور، یادگاری‌ها یواشکی روی نیمکت‌های مدرسه یا پشت جلد دفتر مشق حک می‌شدند. اما حالا، بی‌هیچ شرم و واهمه‌ای، دیوارهای میراث هزارساله‌مان محل تخلیه حس مالکیت و خودنمایی برخی افراد شده است.
روزگاری نه چندان دور، یادگاری‌ها یواشکی روی نیمکت‌های مدرسه یا پشت جلد دفتر مشق حک می‌شدند. اما حالا، بی‌هیچ شرم و واهمه‌ای، دیوارهای میراث هزارساله‌مان محل تخلیه حس مالکیت و خودنمایی برخی افراد شده است.
ویدیویی که اخیراً در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، بار دیگر ما را با حقیقتی تلخ روبه‌رو کرد: فردی با نهایت خونسردی و در روشن‌ترین ساعات روز، بر یکی از ستون‌های پل تاریخی سی‌وسه‌پل اصفهان یادگاری می‌نویسد؛ آن هم در برابر چشم سایر مردم و در دل یکی از پررفت‌وآمدترین اماکن گردشگری کشور.
سؤال اینجاست:
یگان محترم حفاظت از آثار تاریخی، دقیقاً کجای این ماجرا حضور دارد؟ آیا حفاظت از میراث فرهنگی فقط به نصب تابلوهای «لطفاً یادگاری ننویسید» خلاصه می‌شود؟ وقتی چنین اتفاقاتی در روز روشن، آن هم در یکی از معروف‌ترین بناهای تاریخی کشور رخ می‌دهد، چه تضمینی برای وضعیت صدها بنای گمنام‌تر در سراسر ایران وجود دارد؟
یادگاری نوشتن روی دیوار تاریخ، تنها یک بی‌فرهنگی ساده نیست؛ بلکه نماد عریانی از فروپاشی آموزش، بی‌توجهی به هویت ملی، و بی‌مسئولیتی نهادهای نظارتی‌ست.
اگر حفاظت از میراثمان را به تعارف و بخشنامه بسپاریم، باید آماده باشیم که فردا تنها چیزی که از تمدنمان باقی می‌ماند، عکس‌های آرشیوی و حسرت‌های بی‌ثمر خواهد بود.
فراموش نکنیم: آنچه امروز با بی‌تفاوتی از کنار آن می‌گذریم، فردا می‌تواند به بهای از دست رفتن هویت و تاریخمان تمام شود.