وزرایی که چراغ خاموش صندلی را ترک می‌کنند؛ نیاز به گزارش عملکرد قبل از خداحافظی

محمدرضا اسلامی در یادداشتی به اهمیت ارائه گزارش مکتوب از عملکرد وزرا پیش از ترک مسئولیت پرداخته و تأکید کرده است که در دنیای امروز، وزرا نمی‌توانند بدون پاسخگویی به وعده‌های خود و ارائه گزارش شفاف به جامعه و افکار عمومی، صندلی خود را ترک کنند.

 وزرایی که چراغ خاموش صندلی را ترک می کنند

محمدرضا اسلامی 

وقتی کسی مسئولیتی در حد وزارت را تحویل می گیرد، در برابر جامعه و افکار عمومی مسئول است. 

کسی که سه یا چهار سال زمام یک وزارتخانه دستش باشد و سپس بخواهد بی سر و صدا و چراغ خاموش ‌صندلی را ترک کند، گمان می کند که “زرنگ” است، حال آنکه سطح هوش و‌ هشیاری انسانها را دست کم گرفته است. (خصوصا در عصر شبکه های اجتماعی)

ضروری است که هر وزیر قبل از کنار رفتن و سپردن صندلی وزارت به وزرای دولت چهاردهم، گزارشی مکتوب از محورهای اصلی کارهایش به مردم و دانشگاهیان ارائه کند. 

بگوید که در قبال وعده هایی که داده (+) چه کرده است؟

اوجی وزیر ‌نفت

در گزارشی فنی، روشن و شفاف بگوید که چقدر سرمایه گذاری خارجی در توسعه میادین نفت و گاز (طی این ۳ سال) جذب شده است؟ چه سرمایه‌گذارانی و از چه کشورهایی در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی ایران سرمایه گذاری کرده اند؟ چند دلار؟ 

می دانیم که ایشان بخشی از اطلاعات نفت را مشمول محرمانگی نموده است. ولی اوجی در حد ممکن، و در حدی که مردم “محرم” هستند گزارش بدهد که چشم انداز انرژی کشور ایران طی چهار سال آینده چگونه است؟ دولت جدید مشخصا چه چیزی را تحویل می گیرد؟

محرابیان وزیر نیرو

در قالب یک گزارش به جامعه مهندسی برق کشور، روشن و شفاف توضیح بدهد که چرا شبکه برق ایران اینقدر شکننده است؟ چرا وزارت نیرو برای افزایش ۶ هزار مگاوات مصرف در تابستان امسال آماده نبوده است؟

چه باید انجام می شد که ایران از یک شبکه برق پایدار برخوردار می بود؟ محرابیان مکتوب بگوید که چرا باید «برق صنایع» قطع بشود؟ 

چرا الشرکة السُعودیة للکهرباء در صنعت برق عربستان (که فقط ۳۲ میلیون نفر جمعیت دارد) + ظرفیت تولید  

422 TWH 

برق را داراست ولی شرکت توانیر در کشور‌ ایران با بیش از دو برابر جمعیت عربستان (بیش از ۸۵ میلیون نفر) ظرفیت تولید

389 TWH 

برق را داراست؟ ( + و + )

** (لینک+ ، + آمار جهانی تولید برق کشورها بر مبنای terawatt-hours) 

صحرایی وزیر آموزش و پرورش

با انتشار یک گزارش دقیق توضیح دهد که برای وضعیت معیشت معلمان چه کرده است؟ نسبت تورم به حقوق معلمان چگونه بوده؟ شاخصه های کلان آموزش و پرورش که روی آنها متمرکز بوده چه‌ ها بوده است؟

اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد

در قالب گزارشی به جامعه هنری کشور توضیح دهد که طی مدت حضور او وضعیت موسیقی ایران و تعداد کنسرتهای برگزار شده در کشور چگونه بوده است؟ او چند دیدار با اهالی قلم داشته؟ وضعیت انتشار رمان در ایران طی این سه سال چه شده است؟ در تمام این سه سال آیا او ۲ دیدار با امثال رضا امیرخانی، سیدرضا میرکریمی، ساعد باقری، افشین علا و… هنرمندان شاخص کشور داشته است؟ کی؟ و کجا؟!

احسان خاندوزی وزیر اقتصاد

در قالب گزارشی مکتوب به جامعه اقتصاددانان کشور بیان کند که وضعیت نرخ ارز طی سه سال گذشته چه شد؟ تورم در ایران طی این سه سال چه وضعیتی داشته است؟ 

خاندوزی که زمانی در جایگاه نمایندگی مجلس، مدعی اصلاح اقتصاد ایران بود، الان گمان نکند که بی سر و صدا و «چراغ خاموش» می تواند صندلی را ترک کند. او باید مکتوب توضیح بدهد که وضعیت بورس طی این سه سال چه شد؟ زیان دهی بانکها در چه شرایطی است؟

خاندوزی روز رای اعتماد قول داده بود که بازار ارز را مدیریت خواهد کرد (+)؛ و گفته بود که وزارت اقتصاد را «تحریم ناپذیر» خواهد کرد. او باید بگوید که آن همه وعده ها چه شد؟

زلفی گل وزیر علوم، تحقیقات و فنآوری

طی گزارشی مکتوب و با احترام به جامعه بزرگ اساتید هیات علمی کشور توضیح دهد که چرا جایگاه دانشگاههای ایرانی در رتبه بندیهای جهانی طی این سه سال افت پیدا کرده است؟ 

حقوق هیات علمی در ایران در مقایسه با عرف بین المللی چقدر است؟ 

نسبت/نرخ «تعداد استاد به دانشجو» در دانشگاههای کشور در چه وضعیتی است؟

مهرداد بذرپاش وزیر مسکن و راه

با احترام به ۶۵۰هزار «مهندس عمران دارای پروانه نظام مهندسی» در ایران، بگوید که دقیقا چه تعداد واحد مسکونی طی هر سال ساخته شد؟ برای بحران کمبود مسکن چه کرد؟ چه تعاملی با سازمانهای نظام مهندسی داشت؟ برای جلوگیری از حذف ایران در ترانزیت زمینی کالا چه کرد؟ چرا وضعیت فرودگاه امام خمینی در مقایسه با فرودگاه دوبی و استانبول چنین است؟

مطالبه‌ گزارش مکتوب از وزرا و کسانی که متولی بخشی‌ از اموال و امکانات کشور‌ بوده اند یک ضرورت است. 

دنیای جدید مبتنی بر احترام به درایت و هوش شهروندان است. ارایه یک گزارش مکتوب به مردم «حداقل» انتظار از کسی است که وعده هایی داده ولی‌ وعده هایش محقق نشده است. 

 در صورتی که چنین روالی در کشور شکل‌ بگیرد، مسئولان آینده در ارایه وعده های توخالی و «درشت گویی» احتیاط خواهند کرد. 

چون می‌دانند که در پایان دوره مسئولیت نمی توانند چراغ خاموش صندلی خود را ترک کنند.