دورکاری | کار در خانه
چرا کار از خانه برای مردم سراسر جهان متفاوت است؟ | تنها در خانه
یکی از تغییرات دائمی که به‌عنوان یک اثر مهم از پاندمی کووید 19 به جا ماند، تغییر کار، به کار از خانه (WFH) است. درصد روزهای کار در خانه در ایالات‌متحده پیش از شیوع پاندمی به‌طور آهسته در دهه‌های پیش از آن افزایش یافته بود و در سال 2019 به هفت درصد رسیده بود. اما هنگامی که اقتصاد در سال 2020 در قرنطینه قرار گرفت، به حدوداً 60 درصد افزایش یافت، سپس کاهش پیدا کرد و در حدود 28 درصد تثبیت شد. این الگو در سایر کشورها نیز مشابه است. به‌عنوان مثال در آلمان تقریباً پنج درصد از کارمندان حداقل به‌طور جزئی پیش از پاندمی از خانه کار می‌کردند. این نسبت در اوایل دوره پاندمی به 34 درصد افزایش یافت، در طول دوره پاندمی نوسان داشت و از اوایل سال 2022 در حدود 25-24 درصد ثابت ماند.
تفاوت‌های بین‌کشوری در سطوح کار از خانه پس از پاندمی نیز به مدت طولانی باقی می‌مانند، همان‌طور که در موج سوم نظرسنجی جهانی ترتیبات کاری مستند شده است. در میان 34 کشور، کار از خانه به‌طور متوسط 4/ 1 روز در هفته در کشورهای انگلیسی‌زبان بالاترین سطح را دارند و پس از آن کشورهای آمریکای لاتین و آفریقای جنوبی (9/ 0 روز) و سپس کشورهای اروپایی (8/ 0 روز) و کشورهای آسیایی (7/ 0 روز) قرار دارند. این الگوها با داده‌های Workplace Mobility که گوگل منتشر کرده تا اکتبر 2022 مطابقت دارد که فراوانی بازدیدهای محیط کار را به تفکیک کشور و ماه رصد می‌کند.
چرا کار از خانه در کشورهای مختلف بسیار متفاوت است؟ چند دلیل احتمالی وجود دارد. شدت کار از خانه در صنایع و مشاغل بسیار متفاوت است، زیرا برخی از وظایف و در نتیجه برخی از شغل‌ها نمی‌توانند در خانه انجام شوند، بنابراین تفاوت در صنعت یا ترکیب شغل می‌تواند به مقادیر متفاوت کار از خانه در میان کشورها منجر شود. علاوه بر این، تفاوت در فرهنگ‌های محیط کار، سبک‌های مدیریتی و ادراکات از بهره‌وری کار از راه دور می‌تواند برخی از سازمان‌ها را به اتخاذ ترتیبات کار از خانه سوق دهد، اما بقیه را نه.
مناطق شهری با تراکم جمعیت بالا نیز نرخ کار از خانه بالا دارند، اما بیشتر آن به این دلیل است که شهرها میزبان مشاغل و صنایعی هستند که برای کار از راه دور مناسب‌اند. تجربه پاندمی، به‌ویژه سختگیری‌های تجمعی قرنطینه که نیروی کار و شرکت‌ها را وادار به انطباق کامل‌تر با کار از راه دور کرد، پیش‌بینی می‌کند که کار از خانه نیز پایدار باقی می‌ماند.
در این مقاله، نویسندگان سعی می‌کنند بررسی کنند که هر یک از این عوامل به چه اندازه می‌توانند تفاوت‌های شدت کار در خانه در کشورها را توضیح دهند. میانگین تعداد روزهای کار از خانه با حقوق برای هر کشور تا آوریل و می 2023 در موج سوم G-SWA در برابر چند پیش‌بینی‌کننده کار از خانه قرار داده می‌شود. این فهرست شامل تولید ناخالص داخلی سرانه (برای درک کلی از بهره‌وری کل کاری و سهم نیروی کار با تحصیلات عالی)، محدودیت قرنطینه‌ها، تراکم وزنی جمعیت و سهم مشاغلی است که می‌توان از راه دور بر اساس دینگل و نیمن (2020) انجام داد. همچنین بررسی می‌شود که آیا معیارهای فردگرایی به‌طور مستقل از متغیرهای دیگر، کار از خانه را پیش‌بینی می‌کند یا خیر. فردگرایی یک بعد کلیدی از تفاوت‌های فرهنگی بین کشورهاست. بسیاری از پژوهش‌ها، فردگرایی را به‌عنوان یک عامل تعیین‌کننده مهم فرهنگی از نتایج اقتصادی و نهادی شامل ترتیبات بازار کار معرفی می‌کنند. رتبه بالای فردگرایی نشان‌دهنده فرهنگی است که در آن افراد برای آزادی شخصی، استقلال و موفقیت ارزش قائل هستند و اغلب استقلال و اتکا به خود را ترویج می‌کنند. زیرا موفقیت کار از خانه بسیار وابسته به این است که افراد بتوانند بدون نظارت مستقیم مدیران عمل کنند. بنابراین فرض می‌شود که فردگرایی ممکن است بر پذیرش کار از راه دور نیز تاثیر بگذارد. اگر جوامع فردگرای بیشتری طرفدار محیط‌های کاری مستقل باشند، باید انتظار داشته باشیم که کار از خانه بیشتری اتخاذ کنند.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که فردگرایی، به‌عنوان اصلی‌ترین عاملی که تفاوت‌های بین‌کشوری در کار از خانه را توضیح می‌دهد، برجسته است. این عامل، تقریباً حدود یک‌سوم واریانس کار از خانه را در 34 کشوری که در این مقاله در نظر گرفته شده است، توضیح می‌دهد و در صورت تمرکز بر روی فارغ‌التحصیلان دانشگاهی، این میزان بیشتر می‌شود. ضریب رگرسیون مرتبط نیز نشان می‌دهد که تفاوت‌های قابل توجهی در کار از خانه با فردگرایی وجود دارد. اگر کشورها را بر اساس امتیاز فردگرایی آنها رتبه‌بندی کنیم و کشورهایی را که در صدک‌های 10 و 90 قرار دارند (به‌ترتیب چین و هلند) مقایسه کنیم، رگرسیون نشان می‌دهد که در دومی، هفته‌ای 54/ 0 روز حقوق کار از خانه بیشتر است. این تفاوت 63 درصد از میانگین تعداد روزهای کامل حقوق کار از خانه در نمونه کامل است. سختگیری قرنطینه، تراکم جمعیت، ترکیب صنعت و تولید ناخالص داخلی همه قدرت پیش‌بینی برای تفاوت‌های بین کشورها در کار از خانه را دارند، اما تاثیر آنها به نمونه و مشخصات بستگی دارد. به‌طور کلی، این چهار متغیر، تفاوت‌های بین کشورها در کار از خانه را نسبت به فردگرایی کمتر توضیح می‌دهند. برای تکمیل شواهد بین‌المللی، نویسندگان این مقاله، یک مجموعه مشابه از تمرینات را اجرا می‌کنند که شدت کار از خانه را در داخل آمریکا با استفاده از داده‌های فردی از نظرسنجی ترتیبات کاری و نگرش‌ها (SWAA) مطالعه می‌کند. آنها تعداد روزهای حقوق کامل کار از خانه هر فرد را در سال 2023، بر اساس سختگیری قرنطینه در سطح ایالت و میانگین دستمزدها، تراکم جمعیت در سطح شهرستان و تمایل کار از خانه بر اساس صنعت رگرسیون می‌کنند. با نداشتن معیار مناسبی از فردگرایی در مناطق یا گروه‌های جمعیتی ایالات‌متحده، در عوض، از الگوهای رای‌گیری در سطح شهرستان در انتخابات ریاست‌جمهوری 2020 (سهم آرای جو بایدن) برای اندازه‌گیری تفاوت‌های فرهنگی-سیاسی استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهد که سطوح کار از خانه در میان آمریکایی‌ها با تمایل صنعت به کار از خانه و با تراکم جمعیت و سهم رای‌دهندگان بایدن در مناطقی که زندگی و کار می‌کنند، افزایش می‌یابد. در این حالت، صنعت بیشترین تاثیر را دارد، اما تراکم جمعیت مهم‌تر می‌شود وقتی که توجه به فارغ‌التحصیلان دانشگاه محدود شود. این گروه تمایل به داشتن مشاغل از راه دور داشتند و فضای بیشتری برای تاثیرگذاری عوامل دیگر باقی می‌گذارد. کار از خانه به‌عنوان یک پدیده کشور ثروتمند شهرت دارد. اما معیارهای درآمد مانند تولید ناخالص داخلی سرانه و متوسط دستمزدهای ایالتی پیش‌بینی‌کننده قوی سطوح کار از خانه در رگرسیون بین‌کشوری و درون ایالات‌متحده نیستند. کشورها و ایالت‌های با درآمد بالاتر سطح بیشتری از نرخ کار از خانه را در داده‌های خام دارند، اما این رابطه تا حد زیادی مدیون سایر عوامل قابل مشاهده، مانند ترکیب صنعت است. این موضوع تفاوت کمی برای توضیح با تفاوت‌های درآمد در بین کشورها و ایالت‌ها باقی می‌گذارد.
شکل 1، میانگین روزهای پرداخت‌شده کامل کار از خانه در هفته را بر اساس کشور برای همه پاسخ‌دهندگان G-SWA نشان می‌دهد. کارمندان تمام‌وقت به‌طور متوسط 9/ 0 روز در هفته از خانه با حقوق کامل در کشورهای نمونه کار می‌کردند. در کشورهای انگلیسی‌زبان، سطح کار از خانه بالاتر است، زیرا کارکنان تمام‌وقت به‌طور متوسط 4/ 1 روز در هفته با حقوق کامل از خانه کار می‌کردند. در مقایسه، سطح کار از خانه به‌طور متوسط 7/ 0 روز در هفته در کشورهای آسیایی، 8/ 0 در کشورهای اروپایی و 9/ 0 در کشورهای آمریکای لاتین و آفریقای جنوبی است. شکل 2 الگوی مشابهی را برای فارغ‌التحصیلان دانشگاهی نشان می‌دهد که در آن سطوح کار از خانه بالاتر است.
نتیجه‌گیری
در این مقاله بررسی شد که چگونه کار از خانه در کشورهای مختلف و در میان افراد در ایالات‌متحده، متفاوت است. یافته‌های کلیدی این است که عوامل فرهنگی -به‌ویژه فردگرایی- حدود یک‌سوم تفاوت‌ها را در بین کشورها تشکیل می‌دهند. فردگرایی بیشتر از ترکیب صنعتی، تراکم وزنی جمعیت و سختگیری قرنطینه، تنوع را توضیح می‌دهد. همان‌طور که کسب‌وکارها و سیاست‌گذاران در دنیای پس از پاندمی روبه‌جلو حرکت می‌کنند، درک اینکه چرا افراد و شرکت‌ها یک ترتیب کاری مشخص را انتخاب می‌کنند بسیار مهم است. تحقیقات آینده باید پیامدهای بلندمدت ناهمگونی ترجیحات را با توجه به کار از خانه بر بهره‌وری، تعادل میان کار و زندگی و برنامه‌ریزی شهری، با در نظر گرفتن تکامل مداوم فرهنگ کاری و پیشرفت‌های فناوری بیشتر بررسی کند. چنین تحقیقاتی همچنین باید بررسی کنند که آیا روابطی که کشف می‌شوند علی هستند و آیا منعکس‌کننده تقاضای نیروی کار برای کار از خانه هستند یا در عوض تمایل کارفرمایان به ارائه آن؟ /آزاده خرمی‌مقدم