در ستایش شهامت و صداقت برای گفتن از "ای کاش"های زندگی! | تاک‌شوی جدید شبکه نمایش خانگی چه می‌گوید؟

زینب شکری

فعال فرهنگی و اجتماعی 

بیان افسوس و حسرت زندگی گذشته جزو ترس‌های خیلی از ما آدم‌ها به حساب می‌آید. گاهی این توده‌ی فکری خوفناک طوری در پس ذهن ما جا می‌گیرد که حتی حاضر نیستیم کلامی راجع به آن به زبان بیاوریم. حالا اما، بر خلاف این سد در ذهن حداقل من یک نفر، برنامه‌ای دیدم تحت عنوان "ای کاش". اسم برنامه چقدر جالب است؛ دقیقا همان واهمه‌ای که در ذهنم بود، یعنی عده‌ای مهمان با سابقه‌ و پیشینه‌ی هنری فرهنگی و اجتماعی و امثال آن با میزبانی و اجرای محمدرضا یزدانپرست، قرار است از چه ای کاش یا ای کاش‌هایی در زندگی خود حرف بزنند؟! حالا اینها همه به کنار، اینکه آدمی چنان جرات‌مند باشد که بعد از سال‌ها زندگی چه در حرفه و چه در زندگی شخصی خود بتواند واگویه‌ای از حسرت‌های خود داشته باشد در نظر من بسیار ارزشمند است. اینکه خود را کامل ندانیم، اینکه آنقدر به درکی از سیال بودن زندگی برسیم و آن را مورد کنکاش قرار دهیم، تا بعد از گذشت شاید سال‌ها از یک اتفاق، بعد از تصمیم‌گیری در آن لحظه، به خودمان بیاییم و خودمان را قضاوت کنیم و ای کاشی من‌باب همان اتفاق و تصمیم صادر کنیم، کاری بسیار شهامت‌مندانه تلقی می‌شود. مرحله‌ی پذیرش این موضوع که همواره حسرتی در زندگی باقی می‌ماند، مرحله‌ی پختگی کامل محسوب می‌شود، اینکه یک نفر به‌رغم همه‌ی تلاش‌ها در زندگی‌اش باز هم بداند جایی کم گذاشته، یعنی به یک آگاهی عمیق  رسیده است.

در کنار این بیان جسورانه از ای کاش‌ها، شاید یادآوری خاطرات میهمان‌ها از برخوردها و همکاری‌هایشان با اشخاص سرشناس هم بتواند جذاب و شنیدنی باشد که قاب برنامه‌ی "ای کاش" این جرات، شهامت، صداقت و جسارت را با نگاه‌های بینندگانش سهیم شده و هر هفته روزهای شنبه و سه‌شنبه با یک مهمان در عرصه‌های فرهنگی و هنری و اجتماعی، در فضایی صمیمی مانند کافه که نبض زندگی عادی در آن در تپش است همراه شما خواهد بود. پیشنهاد می‌کنم در میان انبوهی فیلم و سریال در پلتفرم‌های مختلف، برنامه‌ای گفت‌وگومحور را هم از آپارات برای تماشا انتخاب کنید که تجربیات گرانسنگی از مهمانانش به مخاطبان، منتقل می‌کند.