پاپ کورن، ضرورت سینما!

هشت هزار سال پیش، مردم بومی آمریکای جنوبی و آمریکای مرکزی گیاهی حاوی دانه‌های ذرت پیدا کردند و متوجه شدند تاثیر گرما روی دانه‌های ذرت آن‌ها را به چیزهای کوچک نرم و ترد تبدیل می‌کند و برای یک میان وعده، گزینه بسیار خوبی به نظر می‌رسد. تاجران فرانسوی این نوع ذرت را به آمریکای شمالی بردند و پس از آن در سرتا سر آمریکا آن را گسترش دادند. در سال‌های 1800 به راحتی می‌شد ذرت بو ‌داده را در مکان‌های مختلف از جمله سیرک‌ها و نمایشگاه‌ها پیدا کرد. ذرت بو داده به سرعت به یک میان وعده پر‌طرفدار و محبوب تبدیل شد و نام آن را در سال 1848 پاپ کورن گذاشتند. پس از آن آقای چارلز کریترز Charles Cretors کارآفرینی کرد و یک موتور بخار را بر یک چرخ دستی سوار کرد، گوشت خوک و کره را به آن اضافه کرد و شروع به تهیه ذرت بو داده (پاپ کورن) برای رهگذران کرد. در سال 1900، آقای کریترز دستگاه پاپ کورن خود را بر اسب و ارابه بار زد تا بتواند مشتریان بیشتری به دست آورد و این امر به یک اتفاق خوشمزه خیابانی تبدیل شد. پاپ کورن به عنوان یک پدیده غذایی جذاب در اولین نوع بسته بندی در سال 1885 در سینما عرضه شد. این در حالی بود که صاحبان سینما از این اتفاق ناراضی بودند و دوست داشتند مشتریانی تمیز قدم به سالن سینما بگذارند و کف سالن را کثیف نکنند و از آنجایی که فیلم‌ها فاقد صدا بودند، خوردن پاپ کورن حین تماشای فیلم ایجاد سر و صدا می‌کرد و باعث ناخشنودی بعضی از افراد می‌شد. پس از ظهور صدا در فیلم‌ها از اواخر دهه 1920 تا اوایل دهه 1930 همه چیز عوض شد و جمعیت بیشتری از افراد برای رفتن به سینما علاقه نشان دادند به طوری که میزان مخاطبان فیلم‌های سینمایی به حدود 90 میلیون نفر در هفته رسید. همزمان با اشتیاق مردم برای رفتن به سینما بحث اجازه ورود تنقلات به سالن‌های سینما مطرح شد و جالب است بدانید که پس از جنگ جهانی دوم و از سال 1945 پاپ کورن به دلیل ارزانی و سبک بودن و سینما به هم پیوند خوردند.

(استفاده از مطالب اختصاصی ۵۵آنلاین بدون ذکر منبع ممنوع است.)