هشدار دولت به دولت ! | آقای رئیسی! شما رئیس جمهور هستید نه ما

مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: رئیس جمهور رئیسی گفته است:« دولت باید علاوه بر تدبیر برای سامان دادن نرخ اجاره‌بها، اجازه ندهد سوداگران بازار مسکن را متلاطم و موجبات نگرانی مردم را فراهم کنند.»

با خواندن این جمله، لحظه‌ای به گذشته برگشتم که روحانی رئیس جمهور بود و سید ابراهیم رئیسی رئیس قوه قضاییه و در سخنرانی‌های خود مدام دولت را مورد خطاب قرار می‌داد که چه بکند و چه نکند! حالا چرا الان که رئیس جمهور است دوباره دولت را مورد خطاب قرار می‌دهد؟ مگر نه اینکه جناب‌شان، خود دولت هستند؟

آقای رئیسی! شما رئیس جمهور هستید و هرچه می‌خواهید دستور بدهید تا وزرا آن را اجرایی کنند یا دستور تشکیل کارگروه‌هایی برای حل مشکل مسکن بدهید. این حرف‌ها برای دیگران و مردم است.

مسئولان کشور عادت کرده‌اند به مطالبه‌گری! و به نظر می‌رسد به کل فراموش کرده‌اند که خودشان آن مطالبات را باید اجرایی کنند. خوب چه کسی باید این نابسامانی مسکن را سامان دهد؟ آفرین؛ کسی که به عنوان رئیس جمهور از دولت مطالبه می‌کند.

نه تنها رئیسی بلکه نمایندگان در مجلس قبلی و فعلی به جای تصمیم گیری ، غُر می‌زدند و می‌زنند. اگر فکر می‌کنید کار جایی می‌لنگد، قانون تصویب کنید و دولت را مکلف به انجام آن کنید. به خدا که شما مسؤول هستید نه ما مردم. شما باید کارها را انجام دهید.

بیشتر بخوانید:

• تصمیم بزرگ دولت سیزدهم | جراحی های بعدی در راه است ؟

مسؤولین را برای چه انتخاب می‌کنند؟ برای اینکه مشکلات را حل کنند و کشور را در مسیر توسعه قرار بدهند. مثلا وقتی هوای شهری آلوده است، مسؤولین باید فکری به حال آن کنند. وقتی گرانی از در و دیوار شهر مثل مرد عنکبوتی بالا می‌رود باید فکری به حال آن کنند. وقتی سیل می‌آید و خانه‌ها را تبدیل به استخر می‌کند، فکری به حال آن کنند. وقتی بیکاری تبدیل به مهم‌ترین دغدغه خانواده‌ها شده است، فکری به حال آن کنند.

در کشور ما اما مسؤولین انتخاب می‌شوند که حرف بزنند و مثل مردم غُربزنند. از ناکارآمدی‌‎ها بنالند و مشکلات را به گردن دیگری بیندازند.

ما از مسؤولین نمی‌خواهیم از مشکلات بگویند. ما می‌خواهیم آنها گرفتاری‌های مردم را حل کنند. اگر قرار به حرف زدن بود ما بهتر از آنها حرف و غُر می‌زنیم.ما دچار مسؤولین شده‌ایم که جای مردم را گرفته‌اند. مردم از شرایط گلایه می‌کنند، مسؤولین گلایه می‌کنند و گویی دستی از غیب باید مشکلات کشور را حل کند.

کاش می‌شد از وعده دادن و حرف زدن، انرژی تولید کرد که اگر می‌شد ما الان چه وضع خوبی در جهان داشتیم.