بشر چند سال دیگر باید برای ارتباط با تمدن‌های فرازمینی صبر کند؟

حدود ۶۰ سال از آغاز اکتشافات فضایی و تلاش بشر برای یافتن موجودات فرازمینی می‌گذرد. محققان از همان زمان می‌گویند که اگر تمدن‌های پیشرفته فرازمینی جایی در کهکشان راه شیری وجود داشته باشند بدون شک بین خودشان با هم ارتباط دارند. محققان دانشگاه ناتینگهام بریتانیا در سال ۲۰۲۰ برآورد کرده‌اند که دست‌کم ۳۶ تمدن فرازمینی با قابلیت ارتباط برقرار کردن با بشر در کهشکان راه‌ شیری وجود دارد.

هر چند تاکنون پاسخ دقیقی به این پرسش بنیادین داده نشده اما اخترشناسان می گویند فاصله متوسط با یکی از این تمدن‌های بیگانه هوشمند به ۱۷ هزار سال نوری می رسد و در نتیجه ارتباط با آن‌ها در حال حاضر غیرممکن است اما در خوش‌بینانه ترین حالت می‌توان در پرتو پیشرفت تکنولوژی به عملی شدن این رویا تا سال ۲۹۰۰ امیدوار بود.

این باور که بشر در کهکشان راه‌شیری «تنها» نیست دستمایه پژوهش‌های بسیاری در محافل علمی و دانشگاهی دنیا بوده و خواهد بود. تاکنون اخترشناسان و دانشمندان زیادی در مورد وجود موجودات فرازمینی و فضایی به یقین رسیده‌اند.

از سوی دیگر محاسبات اخیر اخترشناسان دانشگاه نرمال پکن نشان می‌دهد که انسان در بدبینانه‌ترین حالت باید حدود ۴۰۰ هزار سال دیگر باید صبر کند تا قادربه دریافت پیام از تمدن‌های غیربشری شود و بتواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند.

محققان در مطالعات خود که به تازگی در نشریه «futura-sciences» منتشر شده، در مواجهه بشر با یک تمدن فرازمینی هوشمند پیشرفته عمدتا ۲ سناریو را مد نظر قرار می‌دهند؛ یکی خوشبینانه و دیگری بدبینانه. 

از نظر علمی باید ۲۵ درصد از عمر یک ستاره گذشته باشد که شاهد ظهور یک Ceti (ستاره‌های صورت فلکی) و شکل گیری سیاره‌های قابل سکونت پیرامون آن باشیم. با احتساب ضریب احتمال این موضوع که تنها ۱ دهم درصد است تنها باید چیزی حدود ۴۲ هزار Ceti قابل سکونت وجود داشته باشد که اگر از بین نرفته باشند احتمال سکونت موجوداتی دیگر غیر از بشر را در کهکشان راه‌شیری بالا می‌برد. بنابراین در خوشبینانه‌ترین حالت بشر کمی کمتر از ۲ هزار سال دیگر می‌تواند به ارتباط برقرارکردن کامل با این موجودات فرازمینی امیدوار باشد.

اما هیچ‌چیز قطعی نیست و احتمالات دیگری هم وجود دارد. در بدبینانه ترین سناریوی مطرح شده توسط این پژوهشگران باید ۷۵ درصد از عمر یک ستاره گذشته باشد و ضریب احتمال آن تنها ۱ هزارم درصد است؛ معادله‌ای که تنها احتمال وجود ۱۱۱ Ceti (ستاره‌های صورت فلکی) قابل سکونت را اثبات می‌کند و بنابراین نباید انتظار داشته‌باشیم که با یکی از این ۱۱۱ «تمدن احتمالی» تا ۴۰۰ هزار سال آینده برخوردی داشته باشیم. 

این درحالیست که عمر و دوره هر تمدنی وابسته به فاکتورهای دیگری هم هست. به‌عنوان مثال، تغییرات آب‌ وهوایی، یک فاجعه هسته‌ای، تاثیرات مخرب یک سیارک‌ و یا حتی انفجارستاره‌ای اَبَرنُواَختَر یا سوپِرنوا نیز هر یک به‌نوبه خود می‌توانند موجب نابودی پیش از موعد یک تمدن شوند. بنابراین رسیدن به پاسخ این سوال بنیادین ممکن است همواره برای بشر ناممکن باقی بماند، اما دنبال کردن و تلاش برای محقق کردن رویاها و آرزوها بی‌شک ادامه خواهد یافت.

اخترشناسان پیش‌تر تخمین زده بودند در ۴۶ منظومه‌ای که به اندازه کافی به زمین نزدیک هستند، ۲۹ سیاره «بالقوه قابل سکونت» در موقعیت خوبی قرار دارند که بتوانند امواج رادیویی رادیو و تلویزیونی انسانی را شنود کنند و بفهمند موجودات هوشمندی در منظومه شمسی زیست می‌کنند.

کسب اطلاعاتی بیشتر درباره تمدن‌های هوشمند فرازمینی نه تنها امکان وجود تشکیل حیات و وجود «همسایگان بیگانه» را آشکار می کند، بلکه سرنخ‌هایی در اختیار ما قرار می‌دهد تا بدانیم تمدن خودمان تا چه زمانی دوام خواهد آورد.