کمال گرایی سمی و نشانه های آن که باید بدانید

کمال گرا بودن را اغلب ویژگی مثبتی می دانند. مثلاً ممکن است خود را شخصی با استانداردهای بالا، سختکوش و در تلاش برای عالی بودن توصیف کنید. اما حقیقت آن است که کمال گراها دو دسته هستند: مثبت و منفی. کمال گراهای مثبت، موفقیت محور و به دنبال دستیابی به موفقیت هستند اما کمال گراهای منفی، شکست محورند و دوست ندارند شکست بخورند.

آگاهی از نشانه های کمال گرایی منفی می تواند منتقد درون مان را ساکت کند و زندگی مان را بهبود بخشد. در ادامه درباره ی نشانه های کمال گرایی سمی صحبت خواهیم کرد.

۱- در حالی اصرار به بی عیب و نقص بودن همه چیز دارند که اینگونه نیست

هر قدر هم که تلاش کنیم نگران فکر دیگران درباره ی خودمان نباشیم، گاهی راهی جز توجه به قضاوت دیگران نداریم. این مسأله در کسانی که گرفتار کمال گرایی سمی هستند، شکلی افراطی دارد. آن ها می خواهند هم از دید دیگران بی نقص باشند و هم دیگران تصور کنند این بی نقصی بی هیچ زحمت و دردسری به دست آمده است.

آت ها هر مشکل یا سختی ای که به آن دچار شوند را از دنیای بیرون پنهان می کنند و کاری می کنند که زندگی شان ایده آل و بی عیب و نقص به نظر برسد.

۲- انتظارات غیر واقع بینانه ای از خود دارند

تعریف آن ها از بی عیب و نقص بودن بر اساس تلقی دیگران از بی عیب و نقص بودن است. به جای آنکه تلاش کنند، همه ی فکرشان این است که دیگران در مورد کار، پروژه یا هدف شان چه می گویند.آن ها به دنبال تأیید دیگران هستند و به همین دلیل انتظاراتی از خود دارند که به طرز باورنکردنی ای بالا هستند.

۳- کارهای خود را پشت گوش می اندازند و از چالش ها دوری می کنند

آن ها فشار عظیمی به خود وارد می کنند. همین امر ترس از شکست را به قدری در آن ها بالا می برد که اصلاً نمی توانند کاری را شروع کنند چون همه ی فکرشان این می شود که از چه طریقی ممکن است شکست بخورند.

تصورات آن ها از عواقب منفی کار، مانع از آن می شود که قدم از قدم بردارند، در نتیجه گاهی از پروژه ای به کلی خودداری می کنند.

۴- هرگز به اشتباهات شان اذعان نمی کنند

اگر بپذیریم که چیزهایی هست که قدرت پیش بینی شان را نداریم، می توانیم از اشتباهات مان درس می گیریم. با پیدا شدن سر و کله ی مشکلات به آن به چشم فرصتی برای یادگیری و رشد نگاه می کنیم. اما کمال گراهای افراطی از اشتباه کردن می ترسند و اگر هم مرتکبش شوند، خودشان را به خاطر آن نمی بخشند. آن ها خودشان را به خاطر آن اشتباه مورد انتقاد قرار می دهند و آنقدر نگران نتیجه ی آن می شوند که احساس بی عرضگی می کنند.