درمورد باقری کنی دچار تشویش نشویم

شب گذشته حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه در برنامه نگاه یک حاضر شد. او اظهاراتی را درباره برجام داشت از جمله آنکه شرط ایران برای مذاکره با آمریکا را آزاد کردن 10 میلیارد دلار از دارایی‌های بلوکه شده ایران، اعلام کرد. حسن بهشتی‌پور تحلیلگر سیاست خارجی  درباره این گفته‌های امیرعبداللهیان، عنوان کرد: « درست است که ایشان انتظاراتی را مطرح می‌کنند اما این انتظارات زمانی عملیاتی می‌شود که در چارچوب یک برنامه‌ریزی، مذاکرات دو جانبه یا چند جانبه انجام شود چرا که طرف مقابل هم انتظاراتی دارد.»

بهشتی‌پور اظهارات امیرعبداللهیان در خصوص مذاکره با امریکا را اینگونه بیان کرد: «نکاتی که ایشان فرمودند عملا تحققش مستلزم یک سری مذاکرات، گفت و گو و اقدامات متقابل است چرا که یک سری انتظارات را مطرح کردند و اینها زمانی می‌تواند محقق شود که در چارچوب یک مذاکرات چند جانبه انجام شود و توافق رویش باشد. بدان معنا که درست است که ایشان انتظاراتی را مطرح کردند اما انتظارات زمانی عملیاتی می‌شود که در چارچوب یک برنامه‌ریزی مذاکرات دو جانبه یا چند جانبه انجام شود چرا که طرف مقابل هم انتظاراتی دارد.»

او ادامه داد: «بنابراین دو طرف مذاکره می‌کنند، به نتایج مورد نظر می‌رسند و بعد عملیاتی می‌شود. با این تفاسیر آنچه ایشان در برنامه نگاه یک بیان کردند، انتظارات مورد نظر ایران از مذاکراتی است که قرار است انجام شود، اینکه در واقع ما چه خواسته‌هایی داریم. البته این خواسته‌ها پیش از این هم به شکل‌های مختلف مطرح بوده اما برای عملیاتی و اجرایی شدنش باید هر چه سریع‌تر مذاکراتی شروع شود و در مورد اینکه طرف مقابل چه انتظاراتی دارد و در نهایت به یک توافق دو جانبه برسند.»

در بخشی دیگر از برنامه نگاه یک، امیرعبداللهیان گفت که وزارت خارجه مذاکرات را دنبال می‌کند و مذاکرات در چارچوب فعالیت‌های معاونت سیاسی وزارت خارجه پیش می‌رود، بهشتی‌پور در پاسخ به این پرسش که مذاکرات با روی کار آمدن علی باقری‎کنی به عنوان معاون سیاسی وزارت امور خارجه، به کدام سو پیش می‌رود، گفت: «مذاکره کننده 50 درصد ماجراست اما50 درصد مهم‌تر مربوط می‌شود به رویکرد‌های مذاکراتی یعنی آن چیزی که در شورای عالی امنیت ملی تصمیم گرفته می‌شود و مذاکره کننده اساسا مجری آن سیاست‌هاست. بنابراین نقش مذاکره کننده این است که بتواند از منافع ایران دفاع کند، طرف مقابل را قانع کند و بتواند اشکالات طرف مقابل را به او بگوید. در نتیجه نقش مذاکره کننده این است که در یک فن مذاکراتی با تبحر کافی و زبان بین المللی آن هم بدان معنا که زبان حقوق بین الملل و زبان حاکم بر روابط بین الملل را خوب بشناسد. اینها ویژگی‌های مربوط به مذاکره کننده‌ها و تیم مذاکرات است. اما 50 درصد دیگر ماجرا باز می‌گردد به اینکه شما چه رویکردی را انتخاب می‌کنید، تلقی شما از وضعیت ایران، منطقه و بین الملل چیست و در نهایت چه سیاستی را برای مذاکره انتخاب می‌کنید.»

وی ادامه داد: «تمام موارد یاد شده در شورای عالی امنیت ملی تعیین می‌شود. بنابراین چندان نباید دچار این تشویش باشیم که آقای باقری‌کنی می‌رود مذاکره کند یا جلیلی یا عراقچی. آنچه به نظر من الان ضرورت دارد این است که ببینیم که رویکرد‌های‌مان و نگاه و تفسیری که از وضعیت خودمان در معادلات قدرت منطقه و بین الملل داریم چیست، جایگاه خودمان را درست تعریف کنیم، طرف مقابل را درست تحلیل کنیم و ببینیم چگونه می‌توانیم به اهداف تعیین شده برسیم. به نظرم اینها مهم‌تر از این است که ببینیم چه کسی می‌خواهد مذاکره کند. البته اگر تیم و فرد قوی برود که نور علی نور است.»