هم‌نشینی محمدرضا حکیمی با شفیعی کدکنی
خاطره‌ای را می‌خوانیم از هم‌نشینی محمدرضا حکیمی با محمدرضا شفیعی کدکنی که محمدرضا موحدی آن را روایت کرده است.
صفحه‌ای به نام محمدرضا شفیعی کدکنی در پی درگذشت محمدرضا حکیمی، نویسنده و اندیشمند دینی این روایت را منتشر کرده که در ادامه می‌آید:
«دوستِ قدیمی
آن شب رفتم منزل استاد حکیمی و طبق قرار، به سعادت‌آبادِ دکتر شفیعی بردمش. بسیار مشتاقانه منتظرِ دیدار دوست قدیمی و صمیمی خود بود و از او مشتاق‌تر و شیداتر، دکتر شفیعی!
از حجره‌های مدرسه نوّابِ مشهد تا موسسه فرانکلین و فصل مشترک‌هایشان با ابتهاج و شجریان و... سخن‌ها رفت.
حکیمی مثل همیشه زلال و بی‌پیرایه و پای‌بند به دینداریِ عدالت‌محور. دکتر شفیعی هم الحق که این خصائل انسانی و حتی دین العجائزش را حرمت می‌نهاد.
فریاد روزها، خاموش شد.
روایتی از دکتر محمدرضا موحدی»
محمدرضا حکیمی، اندیشمند دینی و نویسنده در ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. او در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا ۲۰ سال در این حوزه به تحصیل پرداخت. محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سیدمحمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سیدابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهم‌ترین استادان حکیمی بوده‌اند. از آثار محمدرضا حکیمی می‌توان به «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها»، «سپیده‌باوران»، «گزارش (برگرفته از الحیاة)» و ... اشاره کرد.
محمدرضا حکیمی که مدتی قبل به کرونا مبتلا شده بود در شامگاه روز ۳۱ مردادماه به دلیل ایست قلبی از دنیا رفت.